به سوي موج سوم در مطالعات برنامه درسي ايران حركت به فراسوي نوفهم گرايي ، در جستجوي تكثرگرايي در اقليم هاي برنامه درسي

Moving Beyond Reconceptualisation Toward Recontextualisation/Multicontextualisation of Curriculum Studies in Iran

رشته مطالعات برنامه درسي يكي ازرشته هاي جوان و در حال تحول حوزه تعليم و تربيت است كه از رشد و توسعه اي چشم گير بويژه در چند دهه اخير برخوردار بوده است. رشته مطالعات برنامه درسي دوران هاي تاريخي متعددي چون سنت گرايي (كلاسيك و تجربه گرايي مفهومي) و نوفهم گرايي را پشت سرگذاشته است و هم اكنون از جايگاه رفيعي در ادبيا ت معاصر تعليم و تربيت برخوردار گرديده است. مقاله حاضر با توجه به سير تاريخي اين رشته در ايران، وضعيت ارتباط، بين رشته برنامه درسي و نظام آموزش وپرورش را به عنوان بسترتعريف شده آن، نامناسب و دچار انسداد مي بيند و تلاش مي كند مشخصات و تبعات چنين انسدادي را از زوايا و ابعاد مختلف به تصوير بكشد. از اينرو با تكيه بر تجربيات و دستاوردهاي شخصي، نويسنده، اين وضعيت را به عنوان بحراني جدي براي اين رشته در ايران قلمداد كرده است كه بقا و مشروعيت حضور رشته در محافل علمي و اجرايي را زير سوال برده است كه در اين رهگذر راه برون رفت از اين شرايط را نوعي بازآرايي رشته در سرزمين ها و بستر ها يا اقليم هاي جديد دانسته است. اين نوع باز آرايي با استفاده از طرح مفهوم مهاجرت رشته اي، ضرورتِ يافتن و توسعه سرزمين هاي جديد جهت پاسخ به دغدغه هاي برنامه درسي را راه حل عبور از انسداد رشته اي تعريف مي كند. در پايان ،پژوهش حاضر ضمن مرور بستر هاي چهارگانه آموزش عالي، آموزش و توسعه منابع انساني، آموزش هاي غير رسمي و آموزش بزرگسالان و تبييني از تلاش هاي آغازين در اين بسترها، نتايج و تبعات مورد انتظار از چنين جنبشي را به تصوير مي كشد.

Curriculum studies could be described as one of the recent and flourishing disciplines in the field of education which has maintained remarkable growth, especially during the last decades. The discipline of curriculum studies has passed through different historical periods such as traditionalism (classical and conceptual empiricism) and reconceptualism and today it has achieved a high great place in the contemporary research literature of education. The present study seeks to investigate the potential relationship between curriculum studies and the context defined for it in Iran with regard to the historical process of this discipline. This study discusses that the educational system which was the origin of this discipline is an unsuitable context including several obstacles and the potential features and consequences of such obstacles are introduced from different point of view. This condition is presented as a serious crisis for this discipline in Iran which could challenge its survival and legitimacy in the academic and executive contexts. From this point of view, the reconstruction of this discipline in the new contexts, fields, and territories and the concept of disciplinary immigration could be the escape way for this condition and this is suggested as a solution for finding new lands for addressing the curriculum concerns and overcoming the discipline barriers. Finally, this paper reviews four contexts of higher education, educating and developing human resources, informal education and adult education and explains the original attempts in these fields, as well as the results and consequences expected from these movements