تاب‌آوري نهادي ‌و كالبدي-محيطي اجتماعات شهري ‌در جهت كاهش بحران‌هاي طبيعي، زلزله(مطالعه‌موردي: شهر كرمان)

بحران‌هاي‌طبيعي پتانسيل اين امر را دارندكه درنبود سيستم‌هاي تقليل مخاطرات به سوانحي‌هولناك بدل شوند. به ‌همين علت‌ امروزه ‌تاب‌آوري، به منزله‌ي ‌يكي ‌از سنجه‌هاي‌ مؤثر در فرآيند مديريت بحران‌ها، رويكردي اجتماع محور براي ارتقاي آمادگي اجتماعات شهري در برابر ناپايداري ناشي از بحران‌ها است. هدف اصلي اين پژوهش‌ سنجش معيارها و شاخص‌هاي سازنده تاب ‌آوري شهروندان( نهادي و كالبدي-محيطي) و تعيين سهم و ظرفيت‌ آنها بر عوامل تاثيرگذار بر تقويت تاب ‌آوري مي‌باشد. روش ‌تحقيق توصيفي و تحليلي‌ از نوع رابطه‌اي با هدف كاربردي مي‌باشد. داده‌هاي مورد نياز براي تحليل بااستفاده‌از پرسشنامه گردآوري كه روايي آن بصورت صوري و پايايي آن‌باآلفاي كرونباخ 0.887 به تاييدرسيده‌است. جامعه آماري موردمطالعه شهروندان شهركرمان بوده‌است. در آخر شرايط تاب‌آوري با توجه به شاخص‌هاي در نظرگرفته شده، بابهره‌گيري‌از نرم‌افزار (spss) و آزمون‌‌ آماري تي تك نمونه‌اي(One Sample T- test)، آزمون‌ همبستگي و تكنيك پيرسون‌ و رگرسيون چندگانه مورد تجزيه ‌و تحليل قرار گرفته‌اند. همچنين براي ‌وزن‌ دهي به معيارها و زير معيارها از تكنيك آنتروپي ‌شانون و به منظور بررسي وضعيت چهار منطقه شهري دررتبه بندي تاب‌آوري از تكنيك و مدل‌هاي( WP,SAR) استفاده‌شده است. نتيجه ‌مطالعه حاضر نشان‌ ميدهد، كه بين تاب‌آوري شهروندان و مولفه‌هاي نهادي و كالبدي-محيطي، در برابر بحران‌هاي طبيعي به ويژه زلزله رابطه ‌معناداري وجوددارد. و در نهايت براساس تكنيك‌هاي رتبه بندي ذكر شده، به ترتيب مناطق،منطقه1، منطقه 3، منطقه2، منطقه 4از لحاظ تاب‌آوري رتبه‌بندي شده‌اند.