بررسي و تحليل سطح توسعه يافتگي نواحي روستايي با روش تحليل عاملي (مطالعه موردي: دهستان وكيل آباد استان كرمان)

مناطق روستايي به عنوان كوچك ترين واحد جغرافيايي و تفاوت هاي موجود در آن ها، با وجود همگني ها براي توسعه روستايي قابل مطالعه و بررسي است. توسعه روستايي جزئي از برنامه هاي توسعه هر كشور است، يكي از اركان توسعه جامعيت و يكپارچه بودن آن در رفع عدم تعادل هاي اقتصادي و اجتماعي مناطق است و به منظور حل مسائل ناشي از عدم تعادل هاي منطقه اي، گام نخست شناخت و سطح بندي مناطق از نظر توسعه در زمينه هاي مختلف است. با عنايت به مباحث مطرح شده، پژوهش حاضر با رويكرد توصيفي تحليلي در پي بررسي و تحليل سطح توسعه يافتگي روستاهاي دهستان وكيل آباد با استفاده از روش تحليل عاملي مي باشد. 44 شاخص مورد استفاده در اين پژوهش در سه بعد محيطي، اجتماعي فرهنگي و اقتصادي كه با استفاده از روش تحليل عاملي به 12 عامل معني دار تقليل يافته، طوري انتخاب شده اند كه بر تمام جنبه هاي توسعه روستاهاي دهستان وكيل آباد تأكيد دارند. روش كار به صورت كمي بوده و حجم نمونه مورد مطالعه از طريق فرمول كوكران310 نفرتعيين شده است. براي تحليل از نرم افزارهاي Excel ،Spss و براي ترسيم نقشه ها از ArcGis استفاده شده است. ﭘﺲ از ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ، ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن روستاهاي دهستان وكيل آباد، ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺗﻮﺳﻌﻪ يافتگي ﺗﻔﺎوت اﺳﺎﺳﻲ معني داري وﺟﻮد دارد و اﻳﻦ روستاها قابل رﺗﺒﻪ بندي در سه گروه ﻫﺎ سطح توسعه يافتگي بالا، سطح توسعه يافتگي متوسط و سطح توسعه يافتگي پايين ﻫﺴﺘﻨﺪ.