تحليل الگوي گسترش شهري در شهرهاي ميانه‌اندام با استفاده از مدل‌هاي كمي (مطالعه موردي: شهر ملاير)

با وقوع انقلاب صنعتي روند توسعه شهرنشيني در دهه‌هاي اخير ، فزوني يافته و باعث تقدم شهرنشيني بر شهرسازي شده است. شواهد نشان مي‌دهد كه در دهه‌هاي اخير شهرها به صورتي بي‌برنامه رشد كرده و محدوده‌هاي شهري به چندين برابر وسعت اوليه خود رسيده‌اند.گسترش بي رويه و كنترل نشده شهرها،آسيب زيادي به بافت شهر از لحاظ انسجام فضايي و هم چنين پراكندگي مناسب خدمات وارد كرده است. به همين خاطر برنامه‌ريزان و سياست‌گذاران در سراسر جهان تلاش مي‌كنند تا با شناخت الگوي توسعه كالبدي شهر، رشد آن را در راستاي توسعه پايدار شهري هدايت و مديريت كنند. شهر ملاير نيز در طي 4 دهه، مستثني از اين حادثه عظيم شهرنشيني نبوده است. اين تحقيق به صورت پيمايشي و توصيفي-تحليلي با بهره‌گيري از مدل‌هاي آنتروپي شانون و هلدرن و تراكم و نيز با به كارگيري نقشه هاي موجود و عكس‌هاي هوايي و تصاوير ماهواره‌ايي، به تجزيه و تحليل چگونگي توسعه فيزيكي شهر وتعيين پهنه ها و محلات شهري با هدف ساماندهي الگوي فيزيكي توسعه و توسعه دروني شهر ملاير مي‌پردازد. براساس نتايج حاصل از يافته‌هاي تحقيق، باتوجه به گسترش شكاف عميق بين ارزش آنتروپي ناشي از رشد افقي و اسپرال شهري، طي دهه‌هاي مختلف كه خود متأثر از رشد قطاعي شهر مي‌باشد،‌ الگوي‌ توسعه تمركز درون بافتي با استفاده از افزايش تراكم ساختماني و الگوي گسترش قطاعي پيوسته، با توجه به محدوديت فيزيكي به دليل عوامل طبيعي و وجود زمينه اي كشاورزي، به عنوان الگوي توسعه آتي شهر پيشنهاد شده است.