ارائه مدل ساختاري به‌منظور بررسي روابط بين مؤلفه‌هاي مؤثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعي در خيابان‌هاي پياده مدار (مطالعه موردي: خيابان خيام و خيابان سپه قزوين)

با شروع انقلاب صنعتي، اختراع اتومبيل و گسترش شهرها، به‌تدريج اولويت دادن به نقش عابر پياده و فضاي پياده محصور در شهرها و فضاهاي شهري كمرنگ شده و از كيفيات فضايي عرصه‌هاي عمومي شهر، فضاهاي باز شهري و پياده راه‌ها كاسته شد. امروزه اغلب فضاهاي عمومي شهري و خيابان‌ها به دليل افزايش بي‌رويه وسايل نقليه و وابستگي الگوي زندگي شهرها به آن‌ها، به‌شدت تحت سلطه ماشين درآمده است. با توجه به شكل‌گيري گام‌هاي نخست در طراحي خيابان‌هاي پياده مدار در ايران و توجه به تأثير بسيار زيادي كه اين خيابان‌ها بر شكل‌گيري كمي و كيفي انواع تعاملات اجتماعي و ارتقاء كيفيت زندگي شهروندي دارند، در اين مقاله به معرفي و بررسي روابط بين مؤلفه‌هاي اصلي ارتقاء تعاملات اجتماعي در خيابان‌هاي پياده مدار پرداخته‌شده است. در اين راستا تأثير خوانايي كه يكي از مؤلفه‌هاي اساسي ارتقاء تعاملات اجتماعي است بر روي مؤلفه‌هاي ديگر آن يعني سرزندگي و ايمني و امنيت موردبررسي قرار مي‌گيرد. پژوهش حاضر از حيث هدف، كاربردي و از حيث روش، پيمايشي محسوب مي‌شود. جامعه آماري اين پژوهش شهروندان شهر قزوين مي‌باشند كه ازاين‌بين 200 نفر از عابران خيابان‌هاي خيام و سپه به‌عنوان جامعه نمونه بصورت نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند. در اين پژوهش، از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. شاخص KMO در اين تحقيق برابر 0.853 به دست آمد كه نشا ن دهنده كفايت نمونه و مناسب بودن تحليل عاملي براي عوامل است كه پس از اطمينان از پايايي و روايي آن، در جامعه نمونه توزيع گرديد. جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها از تكنيك تحليل عاملي تأييدي و مدل يابي معادلات ساختاري استفاده‌شده است. نتايج تحليل داده‌ها مدل مفهومي ارائه‌شده را تائيد مي‌نمايد. همچنين نتايج پژوهش نشان‌دهنده تأثير مثبت و معنادار خوانايي بر سرزندگي و ايمني و امنيت و تأثير مثبت و معنادار سرزندگي بر ايمني و امنيت در جامعه موردمطالعه مي‌باشد.