وجوه تمايز فرهنگ كار در ايران و خارج از ايران در نگاه شاغلين ايراني ِ خارج از كشور

در اين مقاله تلاش شده تا وضعيت فرهنگ كار در سازمان‌هاي ايراني اعم از دولتي و خصوصي مطالعه شود. براي فهم اين وضعيت، شاغلين ايراني خارج از كشوري مورد مطالعه قرار گرفته اند كه تجربه كار در ايران و غير از ايران را به طور همزمان داشته اند. مطالعه فرهنگ كار در سه سطح فردي, سازماني و كلان صورت گرفته و اين مصاحبه ها با كمك تلفن هاي اينترنتي و شبكه هاي ارتباطي به انجام رسيده است. در ميان موانع موجود در برابر شكل گيري فرهنگ سازنده كار، بي عدالتي, خودگرايي, نبود بيمه هاي حمايت گر، نبود چشم انداز و آينده روشن كار, زمينه هاي فرهنگي و اجتماعي مانع از كار، نبود مشوق هاي علمي پيش برنده, نظم اجتماعي و نظم مستقر در سازمان ها از مواردي است كه در نگاه ايشان وجود داشته است. برخلاف ديدگاه هايي كه متاثر از مطالعات شرق شناسانه اجزايي را در تاريخ دراز مدت و ذات فرهنگ ايراني به عنوان عوامل بازدارنده در مسير شكل گيري فرهنگ سازنده كار بيان مي دارند, مطالعه حاضر نشان مي دهد كه مجموعه اي از عوامل اجتماعي و ساختاري سازنده موقعيت هايي است كه باعث مي شود همان كنشگران غير فعال در ساختار ايران به كنشگران موثر در ساختار خارج از ايران تبديل شوند.