بررسي نقش جمعيت خانواده بر ابعاد رواني ‌فرزندان: اميد به زندگي، تاب آوري و تمايزيافتگي

هدف اين پژوهش، مقايسه اميد به زندگي، تاب آوري و تمايزيافتگي در نوجوانان خانواده هاي چند فرزند و تك فرزند شهر خرم آباد بود. طرح پژوهش رابطه اي از نوع علي ـ مقايسه اي است. جامعه آماري شامل تمام دانش آموزان نوجوان دختر و پسر دوره متوسطه اول و دوم شهر خرم آباد در سال تحصيلي 95 ـ 1394 بود. حجم نمونه شامل 150 نفر دانش آموز از خانواده هاي تك فرزند بودند كه به صورت نمونه گيري در دسترس و 150 نفر دانش آموز از خانواده هاي چند فرزند كه متناسب با افراد تك فرزند به صورت تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه اميد به زندگي اشنايدر (1991)، مقياس تاب آوري كانر و ديويسون (2003) و پرسشنامه تمايزيافتگي اسكورون (2000) بوده است. به منظور تجزيه‌وتحليل داده ها از تحليل واريانس چند متغيري و تك متغيره استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه بين ميزان اميد به زندگي، تاب آوري و تمايزيافتگي نوجوانان خانوادههاي تك فرزند و چند فرزند تفاوت معناداري وجود دارد (001/0P=)؛ بدين معني كه ميزان اميد به زندگي، تابآوري و تمايزيافتگي در نوجوانان خانواده هاي چند فرزند از نوجوانان خانواده هاي تك فرزند بيشتر بود. با توجه به نتايج اين مطالعه، كه نوجوانان خانواده هاي تك فرزند، از بين متغيرهاي مورد مطالعه، ميانگين كمتري را نسبت به نوجوانان خانواده هاي چند فرزند نشان دادند، لازم است زمينه كسب آگاهي بيشتر در مورد ويژگيهاي نوجوانان خانواده هاي تك فرزند و چند فرزند و همين طور شيوه هاي فرزندپروري مناسب براي والدين اين كودكان در جامعه فراهم شود