اثربخشي مشاوره فردي مبتني بر آسيبهاي فضاي مجازي بر كيفيت رابطه زناشويي زنان متأهل

اين مقاله با هدف بررسي اثربخشي مداخلات مبتني بر آسيبهاي فضاي مجازي بر كيفيت رابطه زناشويي زنان انجام شده است. طرح پژوهش از نوع پيش آزمون ـ پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل زنان شهر اصفهان است كه به فرهنگسراها مراجعه كرده و بر اساس پرسشنامه آسيبهاي فضاي مجازي از اين ناحيه آسيب ديده بودند كه از آن ميان 32 زن متأهل، كه ميانگين نمره آنها در ارتباط با پرسشنامه آسيبهاي فضاي مجازي به طور معناداري بيش از ميانگين بوده است در دو گروه آزمايشي و كنترل گمارده شدند. سپس هر دو گروه پرسشنامه كيفيت رابطه فليچر و برادبوري (2000) را پر كردند و مداخلات مبتني بر آسيبهاي فضاي مجازي در ده جلسه 90 دقيقه اي براي گروه آموزش اجرا شد. در حالي كه گروه كنترل هيچ مداخلاتي دريافت نكردند. در پايان هر دو گروه به پرسشنامه كيفيت رابطه پاسخ دادند. نتايج تحليل واريانس نشان داد كه مداخلات مبتني بر آسيبهاي فضاي مجازي  بر كيفيت رابطه زناشويي زنان متأهل در گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل در مرحله پس آزمون و پيگيري تأثير معناداري داشته است و مي تواند به عنوان مداخله مؤثر در جهت ارتقاي كيفيت رابطه زناشويي زنان متأهل آسيب ديده از فضاي مجازي مورد استفاده قرار گيرد.