تحليل فضايي جرائم سرقت و متغيرهاي اجتماعي-اقتصادي (مورد مطالعه: محلات منطقه 11 شهر تهران)

مقدمه: امروزه مطالعات جغرافياي شهري به مرزهاي جديدي گام نهاده است و افق‌هاي نويني را در زمينه بررسي مسائل شهر تجربه مي‌كند. توجه به تأثير فضا و ساخت‌وسازهاي شهر در رفتارهاي فردي و اجتماعي، بررسي جغرافيايي جرم و جنايت و ناهنجاري‌هاي اجتماعي در شهرها از اين جمله است. هدف از اين پژوهش تحليل فضايي جرائم سرقت و متغيرهاي اجتماعي – اقتصادي در سطح محلات شهري مي‌باشد. روش: مقاله حاضر از نوع كيفي مبتني بر تحليل‌هاي فضايي در محيط GIS است. جامع آماري پژوهش شامل اطلاعات بلوك‌هاي آماري سال 1390 و جرائم ارتكابي مرتبط با سرقت سال 1389 در سطح محلات منطقه 11 شهر تهران است. مهم‌ترين آزمون‌هاي آماري مورد استفاده، آزمون تراكم كرنل، مركز متوسط و بيضي انحراف معيار بوده است و از بين آزمون‌هاي خوشه‌بندي، شاخص نزديك‌ترين همسايه براي شناسايي كانون‌هاي جرم‎خيز به كار گرفته شده است. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه بيضي انحراف معيار جرائم سرقت در سطح محلات منطقه 11 بر بيضي انحراف معيار متغيرهاي اجتماعي اقتصادي منطبق است. همچنين مركز متوسط جرائم سرقت تقريباً با مركز متوسط متغيرهاي مذكور منطبق است؛ به طوري كه اين مركز متوسط در حد فاصل محلات باغشاه، دانشكده افسري، منيريه، فروزش، قلمستان، آذربايجان، شيخ هادي، هلال احمر و مخصوص قرار گرفته است. نتيجه‌گيري: نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد كه ميزان جرائم سرقت در محدوده‌هايي كه داراي تراكم بالاي جمعيتي، ميزان درآمد متوسط رو به پايين، نرخ بيكاري متوسط رو به بالا، نرخ بيسوادي متوسط رو به بالا و نرخ مالكيت اتومبيل و رايانه بالا هستند بيشتر است.