بهينه سازي مدل دراستيك در ارزيابي آسيب پذيري آبخوان ميمه به آلودگي نيترات

يكي از راه هاي مناسب براي جلوگيري از آلودگي آبهاي زيرزميني، شناسايي مناطق آسيب پذير آبخوان و مديريت بهره برداري از منابع آب وكاربري اراضي است. نيترات به عنوان يكي از شاخص‌هاي شيميايي آلودگي آب از ديرباز مورد توجه بوده است. هدف از اين تحقيق ارزيابي آسيب پذيري آبخوان ميمه به نيترات با استفاده از GIS، روش هاي آماري و مدل دراستيك مي باشد. بر اساس روش دراستيك آسيب پذيري آبخوان ميمه در محدوده آسيب پذيري كم و متوسط (12875) قرار مي‌گيرد. پس از محاسبه شاخص جديد دراستيك با استفاده از Raster Calculation در محيط ARCGIS، بار ديگر همبستگي بين غلظت نيترات در نمونه هاي آب زيرزميني و شاخص دراستيك جديد محاسبه گرديد. در اين حالت ضريب هبستگي از 0.162 – (قبل از بهينه سازي) به 0.842(بعد از بهينه سازي) افزايش يافت. همبستگي فوق در سطح احتمال 95 درصد معني دار بود (P-value 0/05). براي تهيه نقشه پهنه بندي غلظت نيترات، نمونه برداري از 10 حلقه چاه بر اساس اصول نمونه برداري استاندارد انجام و به روش اسپكتروفتومتري مورد آناليز قرار گرفت. سپس نقشه پهنه بندي غلظت نيترات با استفاده از مدل‌هاي ميانيابي ترسيم شد. تلفيق دو نقشه آسيب‌پذيري و پهنه‌بندي غلظت نيترات نشان مي دهد اكثر محدوده مورد مطالعه در محدوده بي خطر و كم خطر قرار دارد و تنها بخش كوچكي از منطقه كه غلظت نيترات نيز در آب زيرزميني آن بالاتر از 50 ميلي گرم در ليتر است، در محدوده خطرناك طبقه بندي شده است. بر اساس نقشه پهنه بندي غلظت نيترات، بالاترين غلظت در آب‌هاي زيرزميني قسمت جنوبي آبخوان ميمه مشاهده گرديد كه ناشي از تأثير متقابل آلودگي ناشي از فعاليت‌هاي كشاورزي، برگشت آب آبياري، جنس زمين، نرخ بالاتر تغذيه، هدايت هيدروليكي و نفوذپذيري خاك مي‌باشد.