تقابل واكداريبيواكي در گفتار فارسي‌زبانان انگليسي‌آموز

مقاله حاضر به مطالعه آوايي تقابل واكداري بيواكي در گفتار فارسي زبانان انگليسي­ آموز به‌عنوان زبان خارجي مي ­پردازد. براي منظور در يك آزمايش توليدي، نقش پارامتر آوايي وي‌اُتي در ايجاد تمايز توليدي بين انفجاري‌هاي واكدار و بيواك انگليسي در گفتار فارسي زبانان انگليسي‌آموز مورد بررسي قرار گرفت. با بررسي الگوي توزيع مقادير وي‌اُتيِ انفجاري ­هاي واكدار و بيواك در جايگاه­ هاي واجي مختلف به اين نتيجه رسيديم كه فارسي ­زبانان انگليسي‌آموز همانند گويش وران بومي زبان انگليسي، انفجاري‌هاي بيواك انگليسي را در جايگاه­هاي آغاز كلمه و آغاز هجا (بين دو واكه) با پس‌اُفت زياد (به‌صورت مقوله بيواك دميده) و انفجاري‌هاي واكدار اين زبان را در جايگاه آغاز كلمه با پس‌اُفت كم (بيواك نادميده) و در جايگاه آغاز هجا (بين دو واكه) با پيش‌اُفت زياد (كاملاً واكدار) مي­ كنند. اما آن ها انفجاري‌هاي بيواك انگليسي را در جايگاه بعد از سايشي /s/، بر خلاف بومي ­زبانان انگليسي، با مقادير وي‌اُ‌تي مثبت زياد توليد مي‌كنند. درباره علت اين مسئله اين‌گونه توضيح داديم كه در حالي كه گويش وران بومي ­زبان انگليسي، الگوي ]+گسترده‌ چاكناي[ را به هنگام توليد خوشه­هاي آغازي SC تنها يك بار آن‌هم در مركز همخوان سايشي فعال مي­ كنند طوري‌كه چاكناي همزمان با شروع قطعه رهشِ همخوان انفجاري در وضعيت غيرگسترده قرار مي­ گيرد (و در نتيجه همخوان انفجاري به‌صورت نادميده توليد مي ­شود)، فارسي ­زبانان انگليسي‌آموز از يك الگوي چاكنايي مستقلِ ]+گسترده‌ چاكناي[ براي توليد انفجاري­ هاي بيواك در SC استفاده مي­ كنند تا انفجاري­ ها در اين جايگاه با مقادير وي‌اُ‌تي مثبت زياد (و در نتيجه بيواك دميده) تظاهر يابند.