نشانه‌هاي نقش‌هاي معنايي مكاني در زبان تركي نيشابوري: رويكردي توصيفي

زبان و گويش هر قوم آيينه تمام ­نماي فرهنگ و هويت آن قوم به‌شمار مي‌رود؛ بنابراين، حفظ، ثبت و ضبط داده‌هاي اين زبان ­ها و گويش ­ها امري ضروري است. به دليل گسترش روزافزون شهرنشيني و توسعه وسايل ارتباط جمعي ممكن است در آينده‌اي نه چندان دور، زبان فارسي اين گونه‌ها را به حاشيه براند، در نهايت بر آنها غالب شده و اين زبان‌ها را به زبان‌هايي بدون گويشور تبديل نمايد. تاكنون، گويش‌ها و زبان‌هاي بسياري در ايران ثبت و ضبط شده ­اند، اما همچنان تا شناسايي و توصيف كليه زبان‌ها و گويش‌هاي رايج ايران راه درازي باقيست. اين مقاله نشانه‌هاي نقش‌هاي معنايي مكاني را در نظام صرفي گونه‌اي جنوبي از زبان‌‌هاي تركي خراساني به نام تركي نيشابوري مورد بررسي قرار مي­ دهد، كه در بخش سرولايت شهرستان نيشابور تكلم مي­ شود. نقش‌هاي معنايي مكاني در اين زبان به‌صورت صرفي با استفاده از پس­ اضافه ها نشان داده‌ شده است. رويكرد مقاله حاضر توصيفي و ناظر بر استفاده روزمره گويشوران مي‌باشد. نكته ­اي جانبي نيز در اين مقاله به‌دست آمد: اين گونه زباني به‌طور قابل ­ملاحظه­ اي از فرايند هماهنگي واكه­ اي، بهره مي­ گيرد.