پاسخ هضمي گوسفند مهربان به شكل فيزيكي دانه جو و استفاده از موننسين در جيره

اين آزمايش به‌منظور بررسي تأثير موننسين و شكل فيزيكي دانه جو (پرك كردن) بر قابليت هضم اجزاي جيره و متابوليسم پروتئين در گوسفند مهربان انجام شد. بدين منظور از تعداد 24 رأس گوسفند نر مهربان با ميانگين وزن 15/6 ± 98/52 كيلوگرم به‌صورت آزمايش فاكتوريل 2×2 در قالب طرح كاملاً تصادفي استفاده شد. تيمارهاي آزمايشي شامل جيره‌هاي حاوي 1) دانه جو كامل، 2) دانه جو كامل به‌همراه موننسين، 3) دانه جو پرك شده و 4) دانه جو پرك شده به‌همراه موننسين بودند. مقدار موننسين در تيمارهاي مربوطه 30 ميلي‌گرم به ازاي هر كيلوگرم خوراك مصرفي بود. آزمايش تعيين قابليت هضم به‌صورت جمع‌آوري مستقيم مدفوع (روش درون‌تني) انجام شد. خون‌گيري در روز آخر آزمايش (در ساعات 1 و 5 بعد از خوراك‌دهي صبح) و جمع‌آوري ادرار در طول كل دوره آزمايش انجام گرفت. نتايج نشان داد اثر اصلي شكل فيزيكي دانه جو (پرك كردن) باعث كاهش قابليت هضم ماده خشك و ماده آلي شد. اما مصرف موننسين و اثر متقابل بين موننسين و شكل فيزيكي دانه اثري بر آنها نداشت. قابليت هضم ساير مواد مغذي جيره تحت تأثير شكل فيزيكي دانه جو و مصرف موننسين قرار نگرفتند. ابقاء نيتروژن، نيتروژن ميكروبي سنتز شده و آلانتوئين دفعي تحت تأثير شكل فيزيكي دانه جو قرار نگرفت. اما مصرف موننسين سبب افزايش ابقاء نيتروژن و كاهش آلانتوئين دفعي شد. غلظت گلوكز و اوره پلاسما نيز تحت تأثير تيمارهاي آزمايشي قرار نگرفتند. به‌طور كلي، شكل فيزيكي دانه جو سبب افزايش قابليت هضم و بهبود متابوليسم نيتروژن نشد. اما مصرف موننسين ابقاء نيتروژن در گوسفندان را افزايش داد.