بررسي اثر مخارج عمراني دولت بر توزيع درآمد در مناطق روستايي ايران: كاربرد مدل FAVAR

نقش روستا در تامين امنيت غذايي، صادرات غيرنفتي، توليد ناخالص داخلي، ايجاد اشتغال و درآمد باعث شده است كه برنامه هايي جهت تقويت زيرساخت هاي اقتصادي و اجتماعي در راستاي كاهش نابرابري و بهبود توزيع درآمد مناطق روستايي، طرح ريزي و اجرا شود. از جمله سازوكارهاي مناسب براي توسعه پايدار مناطق روستايي با هدف ارتقاي درآمد و توزيع برابر آن، سرمايه گذاري در زيرساخت هاي عمراني است. با توجه به اهميت و نقش كليدي سرمايه گذاري دولت در برنامه‌هاي كاهش نابرابري، در اين مطالعه با استفاده از داده هاي سري زماني فصلي در طول دوره 1369 تا 1393 براي 99 متغير اقتصاد كلان، اثر سرمايه گذاري هاي عمراني دولت بر توزيع درآمد روستايي ايران، با بكارگيري روش خودرگرسيون برداري عامل افزوده (FAVAR) مورد بررسي قرار گرفته است. توابع واكنش آني حاصل از برآورد مدل نشان مي دهد كه يك شوك مثبت به اندازه يك انحراف معيار در مخارج عمراني دولت، پس از هفت فصل، منجر به كاهش ضريب جيني و بهبود توزيع درآمد در مناطق روستايي مي شود. هم‌چنين، نتايج تجزيه واريانس نشان مي دهد كه شوك مخارج عمراني بعد از فصل چهارم بيش‌ترين سهم از تغييرات مربوط به ضريب جيني مناطق روستايي را به خود اختصاص داده است كه اين امر اهميت موضوع هزينه هاي عمراني در توزيع درآمد را نشان مي دهد.