مقايسه زنده ماني باكتري هاي لاكتوباسيلوس پلانتارم A7 و S2G ريزپوشاني شده با ماتريكس هاي بيوپليمري مختلف در شرايط شبيه سازى معده و روده و در طول مدت ماندگاري

افزايش قابليت زيستي باكتري هاي پروبيوتيك كه در معرض شرايط پرتنش فرايندهاي غذايي و دستگاه گوارش هستند، همواره يكي از دغدغه هاي دانشمندان علوم غذايي و دارويي است. از اين رو ريزپوشانى پروبيوتيك ها به عنوان يك تكنيك نوين براي افزايش قابليت تحمل سويه هاي پروبيوتيكي در شرايط شبيه سازى معده و روده ثابت شده است. به منظور افزايش زنده ماني دو سويه لاكتوباسيلوس پلانتاروم A7، S2G در شرايط معده (پپسين، 2=pH) و روده (پانكراتين و نمك هاي صفراوي، 8=pH) ريزپوشاني آن‌ها با ايجاد ديواره متشكل از سه نوع ماتريكس مختلف (M1، M2 وM3) با درصد زنده ماني پس از ريز پوشاني به ترتيب (98.72، 90.16)، (95.29، 98.52) و (98.10، 93.07) انجام شد. ريزپوشينه ها در شرايط شبيه سازى شده دستگاه گوارش در بازه هاى زمانى 10، 60 و120 min در دماى°C 37 قرار گرفتند. همچنين زنده ماني ريزپوشينه ها در طول مدت ماندگاري در دو دماي °C 4 و °C 25 ارزيابي گرديد. نتايج آناليز واريانس در شرايط شبيه سازي شده معده (p 0.05) در پايش جمعيت ميكروبي (به صورت كاهش چرخه لگاريتمي) باكتري ريزپوشاني شده نسبت به سلول آزاد در ماتريكس هاي (M1- A7)، (M2- A7) و (M3-A7) به ترتيب (نسبت 2:7، 1:7 و 2:7) و در ماتريكس هاي (M1- S2G)، (M2- S2G) و (M3- S2G) به ترتيب (نسبت 2:6، 1:6 و 2:6 Log Cfu/ml) حاصل شد، در حالي كه در شرايط بازي روده نسبت كاهش لگاريتمي در سويه A7 به ترتيب (نسبت 2:6، 1:6 و 2:6) و در S2G به ترتيب (نسبت 2:5، 1:5 و 2:5 Log Cfu/ml) حاصل گرديد. در نهايت اختلاف معني داري در نتايج روند پايش جمعيت ميكروبي در طول مدت ماندگاري در دو دما و ماتريكس هاي مختلف ملاحظه شد.