امكان سنجي تغذيه مصنوعي در دشت تايباد با استفاده از روش فرآيند تحليل شبكه (ANP)

مديريت صحيح منابع آب زيرزميني در مناطق خشك و نيمه خشك با توجه به كمبود و دسترسي فصلي به آب از اهميت شاياني برخوردار است. تغذيه مصنوعي آب هاي زيرزميني يكي از روش‌هاي اصولي مديريت منابع آب است. در اين پژوهش سعي گرديد با رويكرد تلفيقي استفاده از سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) و روش‌هاي تصميم گيري چند معياره، مناسب‌ترين عرصه‌ها براي اجراي عمليات تغذيه مصنوعي در دشت تايباد، واقع در استان خراسان رضوي، شناسايي شوند. بدين منظور ابتدا داده‌هاي 11 موءلفه تاثير گذار شامل شيب، كيفيت آب زيرزميني، زمين‌شناسي، ضخامت آبرفت، قابليت انتقال، تراكم زهكشي، نفوذپذيري سطحي، افت آب زيرزميني، فاصله از روستا، فاصله از چاه و كاربري اراضي، در محيط GIS آماده سازي شد. سپس با استفاده از روش مقايسه زوجي، وزن كلاس هاي هر لايه تعيين شد. همچنين با كاربرد روش ديماتل روابط و وابستگي بين متغييرها تعيين گرديد. براي تعيين وزن نهايي هر لايه، از نرم افزار Decision Super استفاده شد. در آخر با تلفيق نقشه هاي پهنه‌بندي شده حاصل از روش ANP، نقشه نهايي در پنج كلاس تهيه شد. با توجه به نتايج نهايي، از مجموع كل مساحت دشت تايباد، 2.9 درصد كاملاً مناسب، 30.1  درصد مناسب، 40.3 درصد نسبتاً مناسب، 1.3 درصد نسبتاً نامناسب و 25.4 درصد نامناسب براي عمليات پخش سيلاب تعيين گرديد. بررسي نتايج با استفاده از منطق بولين و كنترل زميني حاكي از رضايت بخش بودن به كارگيري روش هاي تصميم گيري در تلفيق با GIS در امر مكان يابي تغذيه مصنوعي است.