تاثير جاذب‌هاي طبيعي و مصنوعي رطوبت بر تأخير در ضريب رطوبتي نقطه پژمردگي دائم

حفظ منابع و ذخاير آب خاك با اعمال مديريت صحيح و به كارگيري روش‌هاي پيشرفته از اقدامات مناسب در بهره برداري از منابع محدود آب مي‍باشد. در اين پژوهش، اثر برخي ضايعات آلي و يك سوپرجاذب رطوبت بر مقدار آب قابل استفاده و تأخير در نقطه پژمردگي دائم يك خاك، مربوط به دامنه هاي شيب دار رودبار بررسي شد. تيمارها شامل مقادير 10، 20 و 50 درصد حجمي از ضايعات چاي، كمپوست زباله هاي شهري و ضايعات زيتون بودند كه به همراه مقادير 1، 2، 4، 8 و 16 گرم از يك سوپر جاذب رطوبت (A200) در يك طرح كاملاً تصادفي در فضاي آزاد مسقف دانشگاه آزاد اسلامي واحد رشت در محدوده دمايي 2826 درجه سانتي گراد استفاده شد. به منظور تهيه منحني رطوبتي و تعيين رطوبت معادل ظرفيت زراعي (FC) و نقطه پژمردگي (PWP) در تيمارها از روش كاغذ صافي استفاده شد. پس از اشباع خاك‌ها، زمان شروع اشباع خاك ها تا رسيدن به رطوبت معادل PWP محاسبه شد. نتايج نشان داد كه اثر تيمارها بر مقدار رطوبت در ضرائب ظرفيت زراعي و نقطه پژمردگي دائم در سطح يك درصد معني دار بود. بيشترين تأخير معني دار (در سطح يك درصد) در ضريب رطوبتي نقطه پژمردگي دائم خاك با تأخير 19 روز نسبت به شاهد در 50 درصد كمپوست زباله شهري و با تأخير 30 روز در 16 گرم سوپرجاذب ديده شد. در كل، استفاه توأم از 10 درصد ضايعات آلي كشاورزي و ميزان 5 گرم بر كيلوگرم سوپر جاذب نتايج مطلوبي در تأخير ضريب رطوبتي نقطه پژمردگي دائم و افزايش رطوبت قابل استفاده به همراه داشت.