كارايي الگوريتم حداكثر آنتروپي و سامانه اطلاعات جغرافيايي در ارزيابي حساسيت‌پذيري زمين‌لغزش‌هاي كم‌عمق

زمين‌لغزش‌هاي كم‌عمق از جمله بلاياي طبيعي مي‌باشد كه خسارات جاني و مالي فراواني در حوزه‌هاي آبخيز كوهستاني وارد مي‌آورد. استفاده از روشهاي مناسب جهت ارزيابي خطر لغزش‌هاي كم‌عمق و تعيين عوامل مؤثر وقوع، در كاهش خطرات ناشي از آن بسيار مؤثر است. در اين مطالعه پتانسيل الگوريتم حداكثر آنتروپي در مدلسازي حساسيت‌پذيري زمين لغزش مورد بررسي قرار گرفت. در تحقيق حاضر كه در غرب استان اردبيل صورت پذيرفته، 74 زمين‌لغزش شناسايي كه، 52 زمين‌لغزش (%70) براي آموزش مدل و 22 زمين‌لغزش (%30) براي صحت‌سنجي مورداستفاده قرار گرفت. فاكتورهاي محيطي شامل فاكتورهاي پيوسته (ارتفاع، شيب، جهت، انحناي سطح، تراكم زهكشي، بارندگي) و طبقه‌اي (سنگ‌شناسي و كاربري اراضي) به‌عنوان داده‌هاي ورودي براي مدل حداكثر آنتروپي مورد استفاده قرار گرفت. استفاده از آزمون بهينه بر اساس روش ارزيابي متقابل نشان داد وجود داده‌هاي پيوسته و تركيب آنها با داده‌هاي طبقه‌اي، بهترين عملكرد پيش‌بيني را امكان‌پذير مي‌سازد. نتايج صحت‌سنجي نشان داد سطح زير منحني ROC و AUCبراي حصول موفقيت و پيش‌بيني مدل، بهترتيب برابر با 96.1 و 97.6% مي‌باشد. همچنين، تجزيه و تحليل توزيع فاكتور نشان داد لايه‌هاي طبقات ارتفاعي و بارندگي به‌عنوان مؤثرترين فاكتورها مي‌باشند. با تفسير منحني پاسخ مشاهده شد شيب‌هاي تند حوضه پوشيده از خاكهاي پادگانه آبرفتي قديمي، نسبت به زمين‌لغزش بسيار آسيب‌پذيرترند. پيش‌بيني عملكرد مدلسازي با الگوريتم حداكثر آنتروپي بسيار بهتر از ديگر مدل‌ها مانند رگرسيون لجستيك مي‌باشد كه به‌طور گسترده‌اي در ارزيابي حساسيت‌پذيري زمين‌لغزش مورد استفاده قرار گرفته است. نتيجتا مي‌توان اذعان داشت، مدلسازي با الگوريتم حداكثر آنتروپي يك مدل پيش‌بيني مؤثر براي حساسيت‌پذيري زمين لغزش مي‌باشد.