تأثير روش آبياري و تنش خشكي بر عملكرد و اجزاء عملكرد سيب‌زميني (مطالعه موردي: بافت كرمان)

گياه سيب‌زميني از گياهان با اهميت و پرمصرف مي‌باشد. همچنين، موقعيت جغرافيايي بيشتر مناطق ايران به‌صورت خشك و نيمه‌خشك است. براي نشان دادن اثر روش آبياري و تنش خشكي بر عملكرد و اجزاي عملكرد سيب‌زميني مطالعه اي در شهرستان بافت استان كرمان در كشور ايران در سال ۱۳۹۳ اجرا شد. در اين مطالعه  I1 (آبياري شياري) و I2 (آبياري تيپ) به‌عنوان فاكتور اصلي و سه سطح تنش خشكي S1 (تأمين ۱۰۰ درصد نياز آبي)، S2 (تأمين ۷۵ درصد نياز آبي) و S3 (تأمين ۵۰ درصد نياز آبي) به‌عنوان فاكتور فرعي مورد مقايسه قرار گرفتند. نتايج نشان داد تيمار روش آبياري تيپ (I2) نسبت به آبياري شياري (I1) عملكرد بيشتري داشت. در تيمارهاي اعمال تنش بيشترين عملكرد غده از تيمار بدون تنش (S1) به ميزان ۸/۲۰ تن در هكتار به دست آمد كه نسبت به تيمار S2 و S3 به ترتيب با ميانگين عملكرد ۲/۱۵ و ۹/۷ تن در هكتار عملكرد بهتري بود.