تأثير تنش رطوبتي و سوپرجاذب بر عملكرد محصول ذرت

اين تحقيق به‌منظور بررسي تأثير تنش رطوبتي و سطوح مختلف سوپرجاذب بر عملكرد ذرت رقم سينگل كراس 704 (SC704)، در خاكي شني در منطقه حميديه خوزستان انجام پذيرفت. آزمايش در غالب طرح كرت‌هاي خردشده بر پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي در دوازده تيمار و سه تكرار انجام شد. عمق آب آبياري، شامل I1، I2 و I3به ترتيب معادل 100، 75 و 50 درصد نياز آبي گياه به‌عنوان تيمار اصلي و سوپرجاذب شامل S0، S1، S2 و S3 به‌ترتيب معادل 0(شاهد)، 15، 30 و 45 گرم در مترمربع به‌عنوان تيمار فرعي در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد كه تيمارهاي آبياري و سوپرجاذب در سطح 1 درصد بر عملكرد دانه معنا‌دار شد. بيشترين و كمترين عملكرد دانه به‌ترتيب با ميانگين‌هاي 5.89 و 2.06 تن در هكتار مربوط به تيمارهاي آبياري كامل (I1) و تنش شديد خشكي (I3) بود. همچنين، اثر متقابل تيمارهاي آبياري و سوپرجاذب در سطح 1 درصد بر كارايي مصرف آب ذرت رقم سينگل كراس 704 معنا‌دار شد. بر اساس نتايج، بيشترين و كمترين كارايي مصرف آب به‌ترتيب با مقادير 0.966 و 0.66 كيلوگرم بر مترمكعب مربوط به تيمارهاي آبياري كامل (I1) و تنش خشكي شديد (I3) بود. اثر تيمارهاي سوپرجاذب بر عملكرد دانه و كارايي مصرف آب نيز در سطح احتمال 1 درصد معنا‌دار شد. همچنين، نتايج نشان داد كه با افزايش ميزان سوپرجاذب، مقدار مكش متوسط ناحيه ريشه گياه در طول فصل رشد كاهش يافت.