تحليل سرمايه اجتماعي درون گروهي در راستاي مديريت مشاركتي مناطق خشك

سرمايه اجتماعي يكي از اركان اصلي در مديريت مشاركتي و توسعه پايدار محلي محسوب مي گردد. هدف از اين پژوهش ارزيابي سرمايه اجتماعي درون گروهي در دو بازه زماني قبل و بعد از اجراي پروژه مشاركتي با عنوان پروژه بين المللي احياي اراضي جنگلي و تخريب يافته در مناطق خشك RTLDL در روستاي دهرضا از توابع شهرستان ريگان استان كرمان مي باشد. جامعه آماري در اين مطالعه اعضاي گروه هاي توسعه روستايي است كه 1233 نفر را در قالب 9 گروه شامل مي شود. در اين تحقيق ميزان روابط اعتماد و مشاركت در شبكه ذينفعان با استفاده از پرسشنامه هاي تحليل شبكه اي و براساس مشاهده مستقيم و مصاحبه با كليه ذينفعان و براساس سنجش شاخص هاي تحليل شبكه اي مانند تراكم، تمركز، دوسويگي، انتقال يافتگي و ميانگين فاصله ژئودزيك در دو مرحله قبل و بعد از اجراي پروژه بين المللي احياي اراضي جنگلي و تخريب يافته مورد بررسي قرار گرفته اند. نتايج در اين بررسي نشان مي دهد كه ميزان اعتماد، مشاركت و به نوعي سرمايه اجتماعي در قبل از اجراي پروژه در حد متوسط بوده كه پس از اجراي اين پروژه ميزان اين مؤلفه ها افزايش يافته است. سرعت گردش و تبادل اعتماد و مشاركت بين افراد بعد از اجراي طرح نسبت به قبل از اجراي آن افزايش يافته و اجراي اين پروژه، اتحاد و يگانگي بين افراد را نيز تقويت كرده است. در نهايت با توجه به نتايج به دست آمده مي توان بيان كرد كه به دنبال اجراي اين پروژه ميزان سرمايه اجتماعي درون گروهي شبكه افزايش يافته و در واقع مي توان استدلال نمود كه پس از اجراي پروژه، تحقق مديريت مشاركتي در منطقه به شكل مطلوب انجام شده است.