روند سرعت باد در ايران

بررسي روند سرعت باد و تحليل اثر آن مي‌تواند شاخص مناسبي براي بيان تغييرات محيطي مرتبط با حركت هوا باشد. هرگونه افزايش يا كاهش سرعت باد طي زمان مي‌تواند بر كشاورزي، فرسايش خاك، توليد انرژي بادي، ساختمان سازي، سلامت رواني و غيره تاثير گذار باشد. در پژوهش حاضر با بهره گيري از سرعت باد 96 ايستگاه همديد ايران در طول دوره آماري 30 سال  1988 تا 2017، روند و شيب خط سرعت باد با به كارگيري آزمون غيرپارامتري من– كندال و برآوردگر شيب خط سن ارزيابي شد. پهنه‌بندي ميانگين سالانه سرعت باد نشان داد كه بر اساس مقياس بيوفورت، چهار پهنه بادخيز در ايران مي‌توان تشخيص داد. هرچند روند سرعت باد در ايران از الگوي زماني و مكاني مشخصي پيروي نمي‌كند، ولي در نيمه شمالي و مناطق كوهستاني كشور اين روند مشهودتر است. در ماه‌‌هاي مهر و دي با حدود 50% از ايستگاه‌هاي كشور بيشترين، و در جولاي با حدود 38% كمترين وسعت روند مثبت ديده مي‌شود. بيشترين وسعت روند منفي مربوط به ماه جولاي با 13% و كمترين آن مربوط به ماه هاي ژانويه، فوريه، مارس، اكتبر و دسامبر به ميزان 6.25% است. به طور كلي، ايستگاه هاي داراي روند مثبت در كشور 43% و مناطقي با روند منفي 9.3% از كل پهنه كشور است. بررسي شيب سرعت باد نشان داد كه 75% از كل كشور با شيب مثبت و 25%  از كشور با شيب منفي روبرو هستند كه به صورت دو نوار ممتد از جنوب تا شمال كشور گسترده شده‌اند. بيشترين شيب مثبت و منفي به ترتيب مربوط به ايستگاه هاي گرگان و چابهار است.