مقايسه روش‌هاي تجربي، فيزيكي و شيميايي در تعيين عامل تبديل TDS از ECdw نمونه‌هاي اندك گرد و غبار

كل مواد جامد محلول در آب (TDS, mg/L) نشان دهنده مقدار وجود املاح در آن است و معمولاً محاسبه آن با اندازه گيري هدايت الكتريكي آب (ECw, µS/cm) و ضرب آن در عدد تجربي 0.64 انجام مي شود. اين ضريب كلي است و مقدار آن بسته به نوع نمك هاي محلول در آب متغير است. در واقع دستگاه هاي اندازه گيري TDS با اندازه گيري EC محلول و ضريب تبديل پيش فرض يا انتخابي توسط كاربر، مقدار TDS را نشان مي دهند. از اين رو، روش دقيق آن است كه با توجه به نوع املاح محلول اين ضريب محاسبه شود. در اين پژوهش به منظور تعيين دقيق مقدار املاح محلول همراه گرد و غبار فرونشسته در تله هاي رسوبگير نصب شده در اراضي شمال دشت يزداردكان و به دست آوردن ضريب محاسبه TDS از ECdw حاصل از آبشويي مقادير اندك گرد و غبار، سه روش شامل استفاده از ضريب تجربي 0.64، توزين باقي مانده تبخير به شيوه فيزيكي و اندازه گيري غلظت يون هاي موثر بر شوري به روش شيميايي مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج مقايسه ميانگين عامل هاي تبديل به دست آمده حاصل از سه روش با آزمون توكي در سطح 5 درصد نشان داد ضريب تجربي 0.64 براي تعيين TDS از ECdw، مقدار TDS را به طور معني داري كمتر از مقاديردو روش ديگر برآورد مي كند.  بنابر اين، استفاده از اين روش، منجر به كم نشان دادن مقدار املاح به همراه گرد و غبار در منطقه مطالعاتي خواهد شد. ميانگين عامل تبديل TDS به دست آمده به روش فيزيكي و شيميايي بدون اختلاف معني دار به ترتيب با اعداد 1.03 و 0.90 در مقايسه با عدد 0.64 روش تجربي، امكان برآورد دقيق تر TDS از داده هاي اندازه گيري ECdw حاصل از آبشويي گرد و غبار را فراهم كرده و از آنها مي توان در تنظيم عامل تبديل TDS در دستگاه هاي اندازه گيري همزمان EC و TDS استفاده كرد.