كنترل شيميايي علف‌هاي هرز شاليزار در شرايط آبياري تناوبي

كمبود منابع آب، پايداري نظام هاي كشت برنج غرقابي دائم را تهديد مي كند. به منظور بررسي تأثير طول دوره غرقاب بر كارايي علف‌كش ها در كنترل علف‌هاي هرز شاليزار و خسارت علف‌هاي هرز بر عملكرد برنج، آزمايشي در سال 1394 به صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در مؤسسه تحقيقات برنج كشوررشت انجام شد. فاكتورهاي آزمايش شامل ارقام برنج (هاشمي و گيلانه) و طول دوره غرقاب اوليه (غرقاب به مدت 2، 4، 6 ، 8 و 12 هفته اول پس از نشاكاري غرقاب و سپس آبياري تناوبي) بود. بر اساس عرف منطقه، 12 هفته غرقاب، معادل غرقاب دائم در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد كه از لحاظ درصد كارايي علف‌كش ها اختلاف معني داري در بين ارقام هاشمي (87.9 درصد) و گيلانه (85.6 درصد) وجود نداشت. با كاهش طول دوره غرقاب اوليه از 12 هفته به 6 هفته، كاهش معني داري در كارايي علف كش مشاهده نشد، اما با كاهش بيش تر مدت زمان غرقاب اوليه به چهار و دو هفته، كارايي علف كش ها به‌طور معني داري كاهش يافت. حداكثر عملكرد شلتوك (3989.2 كيلوگرم در هكتار) در تيمار غرقاب دائم+ مصرف علف كش مشاهده شد و با كاهش طول مدت زمان غرقاب به شش هفته، عملكرد شلتوك برنج به ميزان 10 درصد كاهش يافت كه البته از لحاظ آماري معني دار نبود. كاهش بيش تر طول دوره غرقاب به چهار و دو هفته، منجر به كاهش معني دار عملكرد شلتوك به ترتيب به ميزان 16 و 31 درصد شد. در مجموع، نتايج اين آزمايش نشان داد كه تحت شرايط كم آبي، اعمال حداقل شش هفته غرقاب اوليه جهت دستيابي به كارايي مطلوب علف كش ها   (بيش تر از 90 درصد)، بدون كاهش معني دار در عملكرد شلتوك نسبت به تيمار غرقاب دائم ضروري است.