تصميم‌گيري راهبردي در زمينه توسعه توليد چوب صنوبر به كمك روش SWOTANP (مطالعه موردي: شهرستان اروميه)

زراعت چوب يكي از راهبردهاي برنامه‌هاي توسعه كشور براي اصلاح نظام بهره‌برداري از منابع طبيعي است. صنوبر يكي از گونه هاي شناخته شده براي زراعت چوب در كشور به‌شمار مي‌رود. اين گونه از گونه‌هاي تندرشد به‌شمار مي‌آيد و داراي كلن‌هاي متعددي است كه توانايي سازگاري با شرايط اقليمي مختلفي را دارد. سرعت رشد بالا، بازدهي اقتصادي مناسب و آشنايي سنتي كشاورزان با زراعت صنوبر و وجود رويشگاه‌هاي مناسب در كشور از مزيت‌هاي توسعه زراعت صنوبر است. با اين حال نتايج تحقيقات گذشته بيان‌گر موانع متعدد موجود بر سر راه توسعه طرح‌هاي صنوبركاري و لزوم برنامه‌ريزي راهبردي براي توسعه آن است. آنچه كه امروزه ضروري به‌نظر مي‌رسد يافتن راهبردهايي براي برداشتن اين موانع است. بر همين اساس، تحقيق حاضر با ديدي جامع‌نگر سعي بر شناسايي نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهديدهاي صنوبركاري دارد و مناسب‌ترين راهبردها براي توسعه زراعت چوب در شهرستان اروميه را ارائه كرده است. اين تحقيق به صورت ميداني و با استفاده از پرسش‌نامه انجام شده است. در اين مطالعه براي تعريف راهبردها از تحليل سوآت و براي الويت‌بندي راهبردها از روش تحليل شبكه‌اي استفاده شد. نتايج نشان داد سابقه زراعت صنوبر در منطقه به‌عنوان مهم‌ترين نقطه قوت در زمينه توسعه مطرح است و كاربردهاي فراوان چوب صنوبر در الويت بعدي پس از آن قرار دارد. جايگزين شدن روزافزون كشت صنوبر با كشت‌هاي جايگزين يكي از نقاط ضعف اصلي توسعه چوب صنوبر در منطقه است. پس از آن ديربازده بودن سودآوري زراعت صنوبر در الويت دوم قرار دارد. مهمترين فرصت پيش روي توسعه، از نظر متخصصين ايجاد نظام‌هاي اعتباري جهت حمايت از توسعه بوده و مهمترين تهديد پيش روي توسعه عدم تامين مخارج زارعين به‌صورت ساليانه است. همچنين نتايج الويت‌بندي راهبردها نشان داد، روش‌هاي نوين آبياري با هدف كاهش مصرف آب و برنامه‌ريزي براي آموزش اصول صحيح و فني مراحل كاشت، داشت و برداشت به‌عنوان مهمترين راهبردها مطرح هستند.