قابليت هضم جيره هاي غذايي حاوي كنسانتره داخلي و خارجي با استفاده از نشانگرهاي اكسيد كروم و ليگنين در اسب تركمن

هدف از اين پژوهش مقايسه قابليت هضم دو كنسانتره داخلي و خارجي با استفاده از نشانگرهاي اكسيد كروم و ليگنين در اسب تركمن بود. آزمايش با استفاده از 16 رأس اسب نژاد تركمن با ميانگين سن 3±8 سال و وزن 50±433 كيلوگرم در قالب طرح كاملاً تصادفي اجرا شد. تيمار هاي آزمايشي شامل يك كنسانتره خارجي در سطح 25 درصد ماده خشك جيره (Tc) و يك كنسانتره داخلي در سطوح 20، 25 و 30 درصد ماده خشك جيره بود (به ترتيب T1،T2  و T3). طول دوره آزمايش 28 روز بود، به طوري‌كه 21 روز عادت‏پذيري و 7 روز نمونه‏برداري از مدفوع صورت گرفت. ضرايب قابليت هضم ماده خشك و مواد مغذي جيره طبق روش استاندارد تعيين شد. بر اساس نتايج به دست آمده از نشانگر اكسيدكروم، جيره حاوي 25 درصد كنسانتره داخلي از نظر قابليت هضم ماده آلي (547 در مقابل 506 گرم در كيلوگرم)، پروتئين (545 در مقابل 527 گرم در كيلوگرم) و الياف نامحلول در شوينده خنثي (427 در مقابل 309 گرم در كيلوگرم) نسبت به جيره حاوي كنسانتره خارجي برتر بود (P 0/05). افزايش سطح كنسانتره داخلي در جيره (بين سطوح 20، 25 و 30) باعث بهبود ضرايب گوارش‌پذيري ماده خشك و مواد مغذي (P 0/05) شد. در مجموع، ضرايب قابليت هضم مواد مغذي جيره با مصرف كنسانتره داخلي در مقايسه با كنسانتره خارجي در سطح 25 و 30 درصد (به جز عصاره اتري)، در مقايسه با كنسانتره خارجي مشابه يا بيشتر بود. بنابراين مي توان از كنسانتره داخلي به جاي كنسانتره خارجي در تنظيم جيره استفاده نمود. با توجه به يافته هاي اين آزمايش، در شرايطي كه حداقل 70 درصد ماده خشك جيره اسب از علوفه تامين شود مي توان از ليگنين به عنوان نشانگر داخلي در تعيين قابليت هضم خوراك استفاده نمود.