ميزان شيوع سندرم گاو واكل و عوامل خطر مربوط به آن در گاوهاي شيري استان اصفهان

هدف از اين پژوهش، بررسي شيوع و عوامل خطر سندرم واكلي در گاوهاي هلشتاين استان اصفهان بر اساس اطلاعات زايش و تلقيح زايش‌هاي يك تا هفت، سال‌هاي 1372 تا 1392 از 91727 گاو مربوط به 62 گله بود. گاوهاي بدون علايم باليني مشخص، كه براي آبستني دست‌كم نيازمند سه تلقيح بودند، واكل در نظر گرفته شدند. يك مدل رگرسيون لجستيك چندمتغيره براي تعيين كميت عوامل خطر مربوط به واكلي در نظر گرفته شد. ميانگين كمترين مربعات تعداد تلقيح به ازاي هرآبستني براي گاوهاي طبيعي 0.15±2.15 و براي گاوهاي واكل 0.15±2.54 و ميانگين‌هاي تصحيح نشده به‌ترتيب 2.73 و 3.28 تلقيح بود. گله، توليد شير، فصل زايمان و فصل نخستين تلقيح، سخت‌زايي، مرده‌زايي، سقط و تعداد روز از زايمان تا اولين تلقيح، مهم‌ترين عوامل خطر براي سندرم گاو واكل بودند. متوسط شيوع واكلي 43.7 درصد و در محدوده 27.8 تا 55.2 درصد برآورد شد. سخت‌زايي و مرده‌زايي شانس ابتلا به واكلي را به‌ترتيب 39 و 11 درصد افزايش ‌داد (0.01 P ). شانس واكل شدن گاوهاي پرتوليد 79 درصد بيشتر از گاوهاي كم‌توليد بود (0.01 P). شانس واكل شدن گاوهايي كه در دوره پيشين واكل بودند، 28 درصد بيشتر از گاوهاي غيرواكل بود. مقدار چربي شير و طول دورۀ خشكي، اثر معني‌داري بر واكلي گاوها نداشتند. بر اساس نتايج اين تحقيق، در نظر گرفتن دست‌كم 75 روز براي نخستين تلقيح پس از زايش و اولين تلقيح پس از زايش در فصل‌هاي خنك‌تر، كاهش سخت‌زايي و بهبود مديريت توليدمثلي براي گاوهاي پرتوليد، مي‌تواند در كاهش سندرم واكلي مؤثر باشد.