كنترل شيميايي علف‌هاي هرز پياز خوراكي (Allium cepa L.) در شرايط محيطي رامهرمز

پياز به دليل داشتن برگ‌هاي نازك، عدم قدرت سايه اندازي و ايجاد پوشش روي سطح زمين، شاخص سطح برگ كم، تراكم پايين و رشد آهسته در مراحل اوليه رشد، قدرت رقابت پاييني با علف‌هاي هرز دارد. به منظور ارزيابي زمان مصرف برخي علف‌كش‌ها در كنترل علف‌هاي هرز پياز خوراكي اين آزمايش بصورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در سال 93-1392 در شهرستان رامهرمز انجام شد. فاكتور اول شامل علف‌كش‌هاي پس‌رويشي، كلتوديم (سلكت سوپر)، اگزاديازون (رونستار)، اكسي‌فلورفن (گل) و اختلاط اگزاديازون+كلتوديم و فاكتور دوم شامل دو زمان مصرف علف‌كش در مراحل 21 و 43 برگي پياز بود. علف‌هاي هرز غالب در مراحل ابتدايي رشد پياز خوراكي شامل پيچك صحرايي ( Convolvulus arvensis )، سوروف ( Echinocholea crus galli )، پنيرك ( Malva spp) و در مرحله تشكيل سوخ شامل يونجه گل زرد ( Melilotus indica )، پنيرك و دم عقربي ( Scorpiurus muricatusL.) بودند. نتايج نشان داد كه اثر زمان مصرف علف‌كش‌ها بر عملكرد پياز معني‌دار نبود، اما اثر نوع علف‌كش بر تراكم و زيست توده علف‌هاي‌هرز غالب و عملكرد پياز معني‌دار شد. بيشترين كارايي كنترل علف‌هاي هرز به علف‌كش اكسي‌فلورفن (91.6 درصد) اختصاص داشت و بيشترين ميانگين وزن تر سوخ (11.85 كيلوگرم در هكتار)، تعداد سوخ (215.5 در مترمربع)، قطر سوخ (5.53 سانتي‌متر) و وزن خشك سوخ پياز (7.7 كيلوگرم در مترمربع) در اين تيمار به دست آمد. تفاوت اين صفات در تيمار اكسي‌فلورفن و اختلاط اگزاديازون+كلتوديم معني‌دار نبود. بطور كلي، مصرف علف‌كش اكسي‌فلورفن در مرحله 43 برگي براي كنترل كارآمد علف‎هاي هرز پياز و توليد عملكرد اقتصادي بالا قابل توصيه بود.