جداسازي قارچ‌هاي آنتاگونيست از باغ‌هاي چاي و بررسي تأثير آن‌ها روي نماتود مولد زخم ريشه‌ Pratylenchus loosi در آزمايشگاه

درحال حاضر در بسياري از كشورها از جمله ايران، نماتود مولد زخم ريشه‌ Pratylenchus loosi مهم‌ترين عامل خسارت‌زاي چاي محسوب مي‏شود. به‌منظور مهار زيستي اين نماتود با استفاده از قارچ‌هاي آنتاگونيست، نمونه‌برداري از خاك و ريشه درختچه‌هاي چاي در بهار و تابستان 1392 در مناطق چاي‌كاري استان‌هاي گيلان و مازندران صورت‌گرفت. جدايه‌هاي مختلفي از قارچ‌ها از نمونه‌هاي خاك و يا از نماتودهاي انگلي شده جداسازي و شناسايي شدند. اين جدايه‌ها شاملPaecilomyces lilacinus (T1, N1, N3)، Fusarium culmorum، F. graminearum، Cladosporium sp.، Trichoderma harzianum (T1, T2, T3) بودند. آزمايش‌هاي مربوط به‌آنتاگونيستي اين قارچ‌ها عليه نماتود P. loosi در محيط آب آگار 1/5 درصد انجام شد و درصد مرگ‌ و مير سنين لاروي و نماتود بالغ P. loosi در سه فاصله زماني 48، 72 و 168 ساعت (يك هفته) بررسي و ثبت شد. از ميان 11 جدايه مورد آزمايش، پس از يك هفته جدايۀ ((T1 قارچ P. lilacinus، با ايجاد 64 و 29 درصد و جدايۀ (N1)  P. lilacinus با 47 و 24 درصد مرگ ‌و مير به‌ترتيب در سنين لاروي و نماتود بالغ P. loosi با تفاوت معني‌داري بالاترين ميزان مرگ ‌و مير را نسبت به‌ساير تيمارها به‌خود اختصاص دادند. ضمناً در اين بررسي هيچ‌ كدام از جدايه‌هاي قارچ Trichoderma harzianum در مقايسه با شاهد تأثيري در مهار زيستي نماتود مورد بحث نداشتند.