بررسي تأثيرات الگوهاي استقرار تراكم (حاصل از تغيير در سطح اشغال و ارتفاع ساختمان) بر جابه جايي هواي حوزه هاي شهري

ويژگي توده‌هاي ساختماني، نحوة قراردهي آن‌ها، و تراكم نقش مهمي در الگوي جريان هواي شهري، سكون هوا، و تجمع آلاينده‌ها در تراز پاييني اتمسفر دارد. در اين پژوهش با هدف دستيابي به الگوي مطلوب استقرار تراكم‌هاي برابر، با ثابت نگه داشتن تراكم منطقه در حد چشم‌انداز، اثر افزايش ارتفاع و كاهش سطح اشغال به صورت هم‌زمان در مقياس محلي در منطقة ولنجك تهران مقايسه شده است. روش انجام اين پژوهش با توجه به ماهيت ميان‌رشته‌اي آن، روشي تركيبي است، جمع‌آوري اطلاعات به روش جمع‌آوري منابع كتابخانه‌اي، شبيه‌سازي به روش ديناميك سيالات محاسباتي، و مدل‌سازي بافت شهري مورد مطالعه بر اساس داده‌هاي شهرداري و برداشت از وضع موجود انجام پذيرفته است. تراكم خالص و ثابت 270% در سه مدل ساختماني (ساختمان‌هاي 7طبقه با سطح اشغال 5/38‌%‌، ساختمان‌هاي 12طبقه با سطح اشغال 5/22‌%، و برج‌هاي20طبقه با سطح اشغال 5/13‌%) توزيع شده است. بلوك شهري مورد مطالعه با بلوك‌هاي مشابه احاطه شده و جريان هوا بر فراز مدل‌هاي مذكور با سرعت باد مرجع m/s 4/5 در چهار جهت شمالي، غربي، شمال غربي و شمال شرقي، بدون در نظر گرفتن لايه‌بندي حرارتي اتمسفر، با نرم‌افزار انسيس فلوئنت و مدل توربولانسي k-ε شبيه‌سازي شده است. بررسي نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه، در الگوي ساختمان‌هاي 7طبقه در 38‌% مكان‌ـ زمان‌ها و در الگوي ساختمان‌هاي 12طبقه در 44‌% و در الگوي برجي‌شكل در 65‌% مكان‌ـ زمان‌ها تهوية طبيعي صورت مي‌گيرد. پس مي‌توان نتيجه گرفت كه افزايش ارتفاع تنها با كاهشِ قابل توجه ميزان سطح اشغالْ جريان هوا را بهبود مي‌بخشد. اين مهم نيز وابسته به عوامل متعددي، از جمله جهت‌گيري بافت شهري، ويژگي‌هاي هندسي بنا، و مشخصات باد آن منطقه است و به منظور به دست آوردن مدل بهينه براي هر منطقه، مدل‌سازي و شبيه‌سازي‌هاي عددي و يا تجربي ضروري است.