تحليل جايگاه محيط زيست از ديدگاه قرآن

عدم توجه به ابعاد معنوي رابطه انسان و محيط، ريشه بسياري از آلودگي‌ها و فرايندهاي مخربي است كه به واسطه فعاليت هاي مستقيم و غير‌مستقيم انسان در عرصه محيط زيست پيش مي آيد و با وجود راهكارهاي علمي و ديدگاه هاي عملياتي كنترل و كاهش فرايندهاي تخريبي هم‌چنان شاهد بروز اين فعاليت‌هاي مخرب در سطح جهان هستيم؛ لذا در اين پژوهش با فرض اينكه چگونگي رابطه انسان و محيط نقش مؤثري در برخورد با محيط مي‌تواند داشته باشد، به تبيين نگرش اسلامي از ديدگاه قرآن كه انسان را همراه طبيعت مي‌داند و نگرش غير ديني كه انسان را حاكم بر طبيعت مي داند، پرداخته مي شود. نتيجه حاصل از تحليل آيات قرآن نشان داد كه انديشه هاي فلسفي در فضاي غيرديني و جدا از آموزه هاي ديني، عامل اصلي و ريشه اي تخريب محيط مي باشد. اين معضل، معلول جهان‌بيني جديد و نگرش انسان نسبت به خود و طبيعت است؛ نگرشي كه ريشه در بنيان‌هاي علم جديد و تفكر تجدد‌گرايانه دارد و به فاصله گرفتن انسان از نگاه معنوي به طبيعت و تجاوز به آن انجاميده است و تا زماني كه ارتباط معنوي با طبيعت ايجاد و اصلاح نشود، نمي توان به حل پايدار و ريشه اي مسائل زيست محيطي اميدورار بود.