نقش اهل بيت(ع) و شيعيان در گسترش دانش طب

هدف از وضع قوانين و احكام در اديان الهي، به ويژه در دين مبين اسلام، سعادت مادي و معنوي جامعه بشري است و نيل به قرب الهي به عنوان مقصد و هدف غايي افعال و اعمال انسان، نيازمند آزموني بس مشكل در سنجش كيفيت اعمال و يافتن نيكوترين آنهاست. انجام عمل و صدور افعال از انسان نيز نيازمند ملزومات خاص خود مي‌باشد؛ بنابراين، دين كامل بايد براي اين مقدمات نيز برنامه كاملي داشته باشد. انجام تمامي اعمال به صورت كاملا صحيح، مطابق فرامين الهي و فطرت انساني، ميسر نيست مگر در سايه صحت و سلامت كامل انسان در هر دو بعد جسماني و روحاني؛ از آنجا كه قرآن و عترت(ع) به عنوان منابع شناخت و هدايت در مسير قرب الهي هستند، بايد ريشه‌هاي اصلي و منشأ علم سلامت جسم و روح را هم در اين دو جست‌وجو نماييم؛ چرا كه هاديان هر مسير بايد آگاهترين مردم به مسير ملزومات سفر باشند. سلامت جسم و روح با تمام ابعاد آن تحت عنوان طب اسلامي كه به عنوان تابلوي تمدن اسلامي رخ مي‌نمايد؛ مطرح مي‌شود كه پرچمدار و طلايه دار آن مكتب تشيع، ائمه، علما و حكماي شيعه مي‌باشند. نوشتار حاضر در پي ارائه تعريف صحيحي از طب اسلامي؛ تبيين مواضع دين اسلام در خصوص طب و برتري و اعلميت طب اسلامي بر ساير مكاتب طبي؛ نقش طب اسلامي در شكوفايي تمدن اسلامي و همچنين ارائه مواضع و نظرات بي بديل اهل بيت(ع) در خصوص طب و نقش مكتب تشيع در گسترش اين علم الهي است.