تأمّلي در ضرورت احراز عسر و حرج در محاكم جهت صدور حكم و گواهي عدم امكان سازش در كليّه طلاق ها

بر كسي پوشيده نيست طلاقي كه «أبغض الحلال» خالق هستي خوانده مي ‌شود چه تبعات مهلكي را براي شخص و جامعه در پي دارد. ليكن از آنجا كه گاه اصرار بر بقاي يك رابطه، آثاري به مراتب مخرّب‌ تر از افتراق و انفكاك آن به دنبال دارد گريزي از پذيرفتن آن به عنوان آخرين راه حلّ باقي نمي‌ ماند. با اين اوصاف، مسأله‌ اصلي به اين امر باز مي‌ گردد كه تشخيص ضرورت انحلال عقد نكاح با چه كسي مي ‌باشد و بر اساس چه معياري صورت مي‌ پذيرد؟ به نظر مي ‌رسد با توجه به مذموم بودن طلاق و نتايج ناگواري كه به همراه دارد بهتر است با سياست ‌هاي كلّي نظام مبني بر حفظ كانون خانواده و كاهش آمار طلاق همگام شده و همواره گستره‌ آن را به مواردي كه ادامه‌ زندگي مشترك براي طرفين يا يكي از آنها قرين مشقّتي در حدّ عسر و حرج مي‌ گردد، محدود و منحصر نمود.