طراحي چارچوب مفهومي توسعه نوآوري سازگار با مناطق براي كشورهاي در حال توسعه: مطالعه موردي كشور ايران

توجه ساليان اخير سياست‌گذاران و مسئولين كشور به مباحث توسعه نوآوري منطقه‌اي نظير تدوين برنامه راهبردي توسعه علم و فناوري استاني، ضرورت فهم درست از حدود و زواياي اين مفهوم و همچنين چارچوب مفهومي توسعه‌اي آن را دوچندان نموده است تا بر اساس آن بتوان به تحليل و ارائه پيشنهادات سياستي مناسب پرداخت. نظريه‌پردازاني كه رويكرد گسترده و سيستمي مفهوم نوآوري را پذيرفته‌اند به ويژگي زمينه‌اي بودن نوآوري تأكيد دارند و بر اين عقيده‌اند كه نه تنها هر كشوري مسير توسعه ويژه و يگانه‌اي دارد بلكه مناطق مختلف يك كشور نيز با توجه به تفاوت‌هاي اقتصادي، فرهنگي، دانشي و اجتماعي خود، مسير و راهكارهاي ويژه خود را در توسعه نوآوري دارند. در اين پژوهش تلاش شده با استفاده از رويكرد تحليل محتواي تجميعي، يك چارچوب مفهومي و عملياتي (مدل مرجع) توسعه نوآوري سازگار با مناطق (IDCR) ارائه گردد. جامعه مورد مطالعه شامل كليه كتب، گزارشات پژوهشي و مقالات منتشرشده در فاصله سال‌هاي 1995 تا 2017 در حوزه سياست نوآوري منطقه‌اي بوده است كه در نهايت 7 كتاب، 73 مقاله و 13 گزارش سياستي در اين خصوص مورد بررسي قرار گرفتند. نهايتاً نيز به منظور اعتباربخشي و انطباق چارچوب طراحي‌شده با شرايط كشور، مدل ارائه‌شده در خصوص مناطق كشورمان به كار گرفته شده است.