سطوح درك مفهوم امامت در شعر آييني معاصر

آنچه اشعار مذهبي را از ديگر سروده‌ها جدا مي‌كند محتواي آن‌هاست؛ يعني مذهب. بنابراين مهم‌ترين رويكرد در نقد شعر مذهبي، نقد محتواست. مهمترين مسأله در اين رويكرد نقد، سنجش ميزان فهم و باورمندي شاعر نسبت به مباني آيين است. محور باور‌هاي تشيع و وجه تمايز آن با ديگر مذاهب، به طور عمده مفهوم امامت است؛ لذا سنجش سطح دانش و شناخت مفهوم امامت و نيز عمق باورمندي به اين دانسته‌‌ها به عنوان ملاكي تعيين كننده در نقد محتوايي شعر شيعي محسوب مي‌شود. در اين نوشته تلاش شده كه سطوح مختلف اين شناخت مورد بررسي قرار بگيرد و راهكار‌هايي براي سنجش عمق باور شاعر پيشنهاد شود. در اين تحقيق فهم مفهوم امامت به اين 10 سطح تفكيك شده است: الف) دريافت‌هاي حداقلي و تقصيري: 1- امام: شخصيتي تاريخي 2- امام: رهبر سياسي ب) دريافت‌هاي كلامي و متعارف شيعي: 3- امام: صاحب فضايل 4- امام: محبوب خدا و خلق 5- امام: مستحق جايگاه امامت و خلافت، ج) دريافت‌هاي باطن‌گرايانه: 6- امام: نور و حقيقتي برتر 7- امام: حقيقت قرآن كريم 8- امام: حاضر در خلقت 9- امام: قابل الحاق و وحدت، د)دريافت‌هاي غلوآميز: 10- استقلال امام و غلو. در اين نوشته، استخراج سطوح باورمندي بر پايۀ قرآن و حديث شيعي بوده و شعر‌هاي مورد بررسي اين پژوهش از ميان معاصران انتخاب شده است