بررسي تطبيقيِ تعليم أسماء به آدم در تفاسير علامه طباطبايي و علامه جعفري

براساس تفاسيرقرآن، آنچه انسان را به والاترين مقام در بين مخلوقات و در جايگاه خليفة اللهي و مسجود ملائكه قرارمي دهد، وابسته به همين تعليم أسماء مي‌باشد؛ بنابراين، تعمّق و تعقّل در اين مسأله، يك واكاويِ مهم اعتقادي ومعرفتي به شمار مي‌رود. پژوهش حاضركه با عنوان بررسي تطبيقيِ مساله‌ي تعليم أسماء به آدم در تفاسير علامه طباطبايي و علامه جعفري مي‌باشد، سعي در بررسي و مقايسه نظرات مشترك و ويژه‌ي هر يك از اين علماي ربّاني در موضوع مدنظر مي‌نمايد. از جمله نظرات مشتركِ اين تفاسير در موضوع مورد بحث اينست كه مقصود از اسماء در اينجا حقايق عالَم هستي و اشياء عيني در خارج است كه موجوداتي عاقل را نيز دربرگرفته و مقصود از تعليم أسماء اين است كه خداوند، حقايق را براي آدم مكشوف و آشكار ساخت. از نظرات ويژه‌ي علامه طباطبايي در اين موضوع به اين مطلب مي‌توان اشاره كردكه اسماء نامبرده، و يا مسمّاهاى آنها موجوداتى داراي حيات وعلم و محجوب در پس پرده غيب بوده و خداوند در واقع قسمتي از غيب آسمان‌ها و زمين را به آدم تعليم داد و علامه جعفري ذيل تفسير ابيات مربوطه از مثنوي مولوي بيان مي‌دارد كه علمِ آدم به همه حقايقِ عالَمِ خلق بوده است نه عالَم امر كه روح به آن مستند مي‌باشد.