جستجوي مفهوم امامت در حدود وسطاي ادله قاعده لطف

امامت يكي از آموزه‌هاي بنيادين اسلام به شمار مي‌رود و شناخت آن مبتني بر تحليل و تبيين صحيح مفهوم آن است. در مقاله پيش رو با رويكرد كلامي به مفهوم شناسي امامت سعي شده مفهوم اين آموزه ديني از منظر متكلمان شيعه بررسي شود. متكلمان شيعه عموماً در مباحث كلامي مربوط به امامت به طور مستقل به مفهوم شناسي امامت نپرداخته وتنها تعريفي مشابه با تعريف سنيان از آن ارائه داده‌اند. به اين معنا كه تقريبا همه متكلمان شيعه پس از تعريف امامت به «رياست عامه در امور دين و دنيا» بلا فاصله، با استناد به قاعده لطف، به اثبات وجوب نصب امام بر خداوند پرداخته اند. نگارنده پس از بررسي تعاريف متكلمان از امامت به جستجوي مفهوم آن در حدود وسطاي ادله قاعده لطف پرداخته و نتيجه مي گيرد كه از نظر متكلمان شيعه امامت مقام افتراض طاعت است كه براي تربيت و قرار گرفتن بندگان در مسير عبوديت و كمال براي برخي بندگان برگزيده الهي جعل مي‌شود.