علم ارجمند از ديدگاه ملاصدرا

همواره فلاسفه بزرگي در جهت يافتن دانش برتر تلاش نموده‌اند. اين تلاشها سبب ظهور انديشه‌ها و مكتب‌هايي با هدف كمال و سعادت انساني گشته است. در اين مقاله تلاش شده است تا با تكيه به ديدگاه ملاصدرا به عنوان بنيان گذار حكمت متعاليه و نيز توجه ويژه وي به فلاسفه پيشين و ديدگاه‌هاي متنوع آنان، در نهايت، بابررسي ملاك‌هاي علم ارجمند از منظر هر كدام از گرايش‌هاي پيش از خود، و عنايت به محدوديت عقل گرايي محض فلاسفه، تقليدي بودن كلام متكلمين، بدون برهان بودن عرفان، محدوديت حس و تجربه دانشمندان علوم تجربي و ايرادات متعدد ديگري كه بر هر يك از آن‌ها وارد است، نظر نهايي وي را مطرح نمايد. ملاصدرا در نهايت معتقد است، دانشي مي‌تواند برتر از ديگر دانش‌ها باشد كه بتواند راه دل و كشف و شهود را با تعقل و استدلال تركيب كرده و با تأييد وحي و سنت، فراروي بشر گذارد و اين راه جز از طريق حكمت متعاليه ميسر نيست.