نقش باورهاي ديني در حق حضانت زنان و حسن معاشرت زوجين

در باور ديني انسان در جهتِ نوعِ هستي، «هستِ» خدايي دارد، از وجود او نشأت گرفته و مقصد نهايي او نيز رسيدن به خداست و هدف از حيات و غايت حركت او «وصول الي اللّه است؛در متون ديني توصيه‌هاي اخلاقي واعتقادي و عبادي زيادي وجود دارد كه التزام به آنها باعث تقويت و استحكام حسن معاشرت زوجين مي‌شود. زوجين از طريق الگو و اسوه بودن براي فرزندان، نقش زيادي در گرايش فرزندان به عبادت و معنويت دارند، ميان زوجيني كه التزام عملي به اعتقادات و عبادات وجود دارد، آرامش رواني، نورانيت دروني و مسايل اخلاقي موج مي‌زند ، اميدواري، پيشرفت مادي و معنوي و همينطور حس وظيفه‌شناسي نسبت به ديگران در ميان زوجين معتقد به آموزه‌هاي اعتقادي و عبادي، بسيار بالا است . با اين كه زنان اصلي ترين ركن خانواده هستند و نيمي از جمعيت كشور را تشكيل مي دهند اما كمتر ديده مي شود كه توجه نسبت به حقوق انساني زنان در قوانين انعكاس يابد و بسياري از حقوق اين قشر از جامعه نه تنها به عنوان زن بلكه به عنوان مادر ناديده گرفته شده است. به عبارت ديگر مي توان گفت زنان به علت زن بودنشان از بسياري از حقوق طبيعي، اجتماعي و غيره محروم هستند. هدف اين مقاله بررسي نقش باورهاي ديني در خصوص حق حضانت زنان ، حق حضانت زنان در حقوق اسلام و حقوق بين الملل و حسن معاشرت است. براي اين منظور از روش كتابخانه‌اي استفاده شده است