جسارتهاي معنوي عرفاني در مضامين شعري در سروده هاي اخوان

بي‌ترديد مهدي اخوان ثالث يكي از مهم‌ترين شاعران نسل پسا نيمايي است كه اشعارش به تعبير اكثر پژوهش‌گران ادبيات معاصر ايران، تركيبي است شاعرانه و هنرمندانه از سنت شعر كلاسيك فارسي و شعر نو نيمايي. اخوان ثالث نماينده‌ي نسلي از شاعران است كه هم به اجتماع و تحولات آن متعهد است و هم به لحاظ ادبي، شعرش از غنايي خاص برخوردار است. در واقع او شاعري است كه هم به فرم ادبي اهميت مي‌دهد و هم به محتواي شعرش توجه بسياري مي‌كند. از اين‌رو، با فهم چنين خصيصه‌هايي در شعر او، بسياري تلاش كرده‌اند تا با خوانش‌هاي جديد، ابعاد ادبيات اخوان ثالث را كشف و بررسي كنند. شعر اخوان ثالث، توانايي منحصربه فردي براي خوانش‌هاي مدرن نقد ادبي را دارد. شعر اخوان، سرشار از باستان‌گرايي، آشنايي‌زدايي، كاركردهاي متفاوت معنايي و ويژگي هاي خاص زبانيست. در اين مقاله تلاش كرده‌ايم با استفاده از شيوه‌ي خوانش متون ادبي، شعر او را از منظر مضامين شعري مورد تجزيه و تحليل ادبي قرار دهيم. خواننده اين تحقيق در مي يابد از لحاظ انديشه ، شعر اخوان از تنوع مضامين و درون مايه هاي معناي چنداني برخوردار نمي باشد و عمده ترين دلمشغولي ذهن او را مسايل اجتماعي، يأس و نوميدي، ايران دوستي و عشق شكل مي دهد كه با شگردهاي زباني به طرق مختلف بيان شده.