نمائي از شكل گيري و نقدي بر مباني فكري قرآنيون از ديدگاه شيعه و اهل سنت

حديث ، بعد از قرآن دومين منبع استنباط احكام در نزد شيعه و اهل سنت بوده و بسياري از احكام فقهي توسط پيامبر اكرم تشريع شده و در قالب احاديث و روايات به ما رسيده است. مسلمانان صدر اسلام و ادوار بعد از آن نيز با توجه به امر الهي كه مي فرمايد: (وَمَاءَاتَئكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مَا نهَئكُمْ عَنْهُ فَانتَهُوا) (حشر/ ۷) «آنچه را پيامبر به شما عطا كرد بگيريد و از آنچه شما را نهى كرد، باز ايستيد» اطاعت از امر رسول اكرم را در تمام امور بر خود فرض مي دانسته اند. اما تفكري كه از دير باز در انكار حجيت حديث و سنت نبي مكرم اسلام شكل گرفته و امروزه به قرآنيون معروف شده اند، معتقدند كه در قرآن بر اطاعت از احاديث رسول اكرم به وضوح تاكيد نشده و احاديث و روايات داراي تناقضاتي هستند كه بدليل آن تناقضات نمي‌توان رفتار و ايمان ديني و دستورات فقهي وشرعي را بر آنان استوار كرد و ايشان قرآن را يگانه منبع تشريع دانسته و خود را مستغني از احاديث و روايات مي دانند و بر اين باورند كه هر كس كه با زبان عربي آشنا باشد قادر است از قرآن تمام چيزهايي كه لازم دارد را برداشت كند. ايشان با استناد به آية ( تِبْياناً لِكُلِّ شَي‏ء) (نحل / 89) «(قرآن) بيانگر هر چيز (است)» مي گويند: قرآن كه خود بيان گر همه چيز است چگونه خود نياز به تفسير دارد. دراين پژوهش برآنيم كه پس از شناسايي نحوه شكل گيري اين جريان فكري به بيان مباني فكري آنها پرداخته و از ديدگاه شيعه و اهل سنت به نقد آنها بپردازيم.