اعتقادات اماميه در حوزه امامت از منظر حافظ رجب بُرسي

از مهمترين ودشوارترين آزمون هاي الهي پس از رحلت رسول خدا(ص) كه مردم با آن روبرو شدند، پذيرش ولايت و امامت امير مومنان(ع) بود. امامت از مسائل اعتقادي ابلاغ شده از سوي پيامبراسلام در طول مدّت رسالت ايشان بود كه از يوم‌الدار يعني همان روز آغازين تبليغ اسلام كه پيامبر اكرم(ص) حضرت علي(ع)را به‌عنوان وصي خود معرفي نمود، تا روز غدير كه از مسلمانان بر آن بيعت ستاند، همواره مورد اهتمام آن حضرت بود و بعد از ايشان نيز به ‌عنوان اصلي اعتقادي در ميان اماميّه مطرح و مميّز شيعه از پيروان مكتب خلفا بوده است. اعتقاد به امامت اوصياي معصوم(ع)، نخستين ركن ولايت باوري و محور اصلي تفكر شيعه به شمار مي رود. حافظ رجب بُرسي از عالمان شيعه ي سده هاي مياني مكتب حلّه است. او خود را معتقد به اعتقادات مشهور اماميه و طريقش را «نمط اوسط» و جدا از افراط و تفريط دانسته است. بُرسي با طرح روشمند مباحث اعتقادي و بويژه امامت كوشيد نيازهاي عصر خويش را پاسخ دهد. در مقاله پيش رو برآنيم تا ديدگاه او را در حوزه امامت با تكيه بر كتاب «مشارق انوار اليقين في حقايق اسرار امير المومنين(ع)» بر اساس مباحثي كه متكلمين شيعه در بحث از مسئله امامت در دو بخش امامت عامّه وخاصّه مطرح نموده اند، بررسي وتحليل نماييم