ماهيت مرگ و اهداف مرگ ستايي از ديدگاه مولانا

ماهيت ، اصطلاحي است كه به ذات و چيستي اشياء و پديده هاي جهان هستي اطلاق مي شود و بر اين اساس منظور از ماهيت مرگ ، چيستي و حقيقت آن است. مرگ در كاربرد عامه به معناي نيست شدن هستي اين جهان و پايان زندگي است. اما صاحبان قلم و انديشه در حوزه هاي مختلف فكري، بويژه در قلمرو عرفان و تصوف، بر اساس نوع نگرششان از جهان پس از مرگ، از زاويه ي ديد خاص خود به تبيين ماهيت و مفهوم مرگ پرداخته اند. مولانا نيز كه در گستره ي شعر و عرفان، مقامي چشمگير دارد، مرگ ستايي و رابطه ي مفهومي ماهيت مرگ و زندگي در هندسه ي فكري او با سيماي ديگر گونه و بصورت ويژه در كانون توجه اش قرار گرفته است. او، اولين و آخرين كسي نيست كه در تشريح ماهيت مرگ و ستايش آن كوشيده باشد، اما مرگ ستايي اشتياق محور و غرابت زدايي از ماهيت و سيماي آن ، در ضمن تأكيد بر جاذبه هاي معنادار پنهان در فلسفه ي زندگي در قالب تصوير آفريني هاي هنرمندانه ، در آثار او بسامدي بالا و كم نظير دارد. در اين جستار كوشيده ايم از طريق دقت و پژوهش در ديدگاه او و بر اساس آثار ارزشمندش ، بخصوص كتاب گرانسنگ مثنوي شريف، ماهيت مرگ، اهداف و انگيزه هاي مرگ ستايي و قصه ي اشتياق او در برخورد با اين حادثه ي رمزآلود را ،ضمن برشمردن سرچشمه هاي فكري اش در اين زمينه، مورد تحليل و پژوهش قرار دهيم.