بررسي تاثير آرام‌سازي پيشرونده عضلاني بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به نارسايي قلبي

The effect of progressive muscle relaxation on the quality of life among patients with heart failure

سابقه و هدف: نارسايي قلبي بيش از ساير بيماري­ هاي مزمن باعث اختلال در كيفيت زندگي بيماران مي­ شود. براي بهبود كيفيت زندگي بيماران مي­ توان از درمان­ هاي دارويي و غير دارويي استفاده كرد. از جمله درمان­ هاي غيردارويي، آرام­ سازي پيشرونده عضلاني است و در اين پژوهش به بررسي تاثير آن بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به نارسايي قلبي پرداخته شد. روش بررسي: در اين كارآزمايي باليني، 70 نفر از بيماران به صورت تصادفي در دو گروه كنترل و آزمون قرار گرفتند و سپس پرسشنامه مشخصات دموگرافيك و MLHFQ را تكميل كردند. پس از 5 جلسه آموزش آرام ­سازي پيشرونده عضلاني در گروه آزمون و يك ماه پيگيري بيماران، پرسشنامه­ ها دوباره تكميل شد. براي تحليل اطلاعات از آزمون هاي آماري كاي اسكوئر، تي مستقل و زوجي در SPSSver24 استفاده شد. يافته­ ها: ميانگين كيفيت زندگي قبل از مداخله در بيماران گروه كنترل 49/4 و در گروه آزمون 54/68 بود كه اختلاف معني ­داري نداشتند. بعد از مداخله، ميانگين كيفيت زندگي بيماران گروه كنترل به 52/57 و گروه آزمون به 47/25 رسيد و كاهش معني ­دار ميانگين كيفيت زندگي بيماران گروه آزمون بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله نشان دهنده بهبود كيفيت زندگي اين گروه و تاثير مداخله در بهبود كيفيت زندگي اين بيماران بود. نتيجه­ گيري: آرام ­سازي پيشرونده عضلاني نسبت به گروه كنترل (افت كيفيت زندگي) باعث بهبود معني­ دار كيفيت زندگي شد. از اين رو مي ­توان نتيجه گرفت كه آرام­ سازي پيشرونده عضلاني بر بهبود كيفيت زندگي بيماران مبتلا به نارسايي قلبي موثر است.

Background: Heart failure affects the patients’ quality of life more than other chronic diseases. Drugs and non-pharmacological treatments can be used to improve the patients’ quality of life. One of the most common non-pharmacological treatments is progressive muscle relaxation and in this study, its effect on quality of life in patients with heart failure was studied. Materials and methods: In this clinical trial, 70 patients were randomly assigned to control and experimental groups and completed demographic questionnaires and MLHFQ. After 5 sessions of progressive muscle relaxation training in the experimental group and one month follow up, the questionnaires were completed again. Chi-square, independent and paired t-test were used for data analysis in SPSSver24. Results: Mean score of quality of life before the intervention was 49.4 in the control and 54.68 in the test group, which was not significantly different. After intervention, mean score of quality of life reached to 52.57 in the control and 47.25 in the test group. Significant decrease in the score of quality of life in the test group after intervention, compared to pre-intervention, showed improvement in quality of life and the useful effect of intervention on improving patients’ quality of life. Conclusion: Progressive muscle relaxation caused a significant improvement in quality of life than the control group (loss of quality of life). Therefore, it can be concluded that progressive muscle relaxation is effective in improving the quality of life among patients with heart failure.