بررسي ‌‌پيش‌فرض‌‌ها و لوازم اعتقاد به دين «متن‌محور» و دين «شخص‌محور» (با تأكيد بر اسلام و مسيحيت)

تفاوتِ ديدگاه اسلام و مسيحيّت نسبت به ماهيتِ وحي و پيامبر باعث تمايز آشكاري بين اين دو دينِ وحياني شده است. وحي در منابع اسلامي از مقوله قول و گفتار است و متكلمان مسلمان بر اين باوراند كه خداوند براي «ارتباط با بشر»، با او سخن مي‌‌گويد و خود را به‌ واسطۀ زباني كه براي بشر قابلِ فهم است، آشكار مي‌‌سازد، اما مسيحيّتِ رايج «وحي» را از مقولۀ فعل و يك واقعه مي‌‌داند و معتقد است كه خدا براي «ارتباط با بشر» در قالب يك شخصِ ‌انساني تجسّد پيدا مي‌‌كند. مركز ثقل نازلۀ الاهي در اسلام، قرآن و در مسيحيّت، شخصِ ‌مسيح است. بر اساس اين دو نگاه متفاوت به وحي، اسلام را دين «متن‌‌محور» و مسيحيّت را دين «شخص‌محور» مي‌‌ناميم. پرسشي كه در اين‌جا مطرح مي‌شود اين است كه آيا اين دو نگاهِ متفاوت به وحي به لحاظ قوّت استدلال در يك سطح هستند؟ براي پاسخ به اين پرسش لازم است تا ابتدا ‌‌پيش‌فرض‌هاي هر ديدگاه ‌‌بررسي شود و ‌‌پس از آن به مقايسه ميزانِ استدلال‌‌پذيريِ آن‌ها پرداخت و سپس لازم است لوازم هردو ديدگاه را در حوزه‌هاي مختلف مانند كلام، نوع دينداري و علومي كه پيرامون هر كدام شكل مي‌‌گيرد ارزيابي كرد.