نقد و بررسي رومن اينگاردن از پديدارشناسي هوسرل

اينگاردن پديدارشناس واقع گرايي است كه معتقد است هوسرل در كتاب پژوهش هاي منطقي نوعي واقع گرايي را پذيرفته كه مبناي آن تمايز صريح واقعيت و آگاهي است. اعتقاد به اين تمايز و ديدگاه واقع گرايي با آغاز تفكر استعلايي هوسرل رها شده و جاي خود را به محوريت آگاهي و در نتيجه ايدئاليسم استعلايي مي دهد. اينگاردن با اين چرخش ناگهاني مخالفت ورزيده و معتقد است كه تفكر استعلايي به دليل هدف و روش موردِ نظر خود خالي از نقص نيست. كليت ايدئاليسم استعلايي كه از نظر اينگاردن نتيجه چرخش ياد شده است كليتي منطقي و سازگار نيست. طرح مفهوم پديدارشناسي استعلايي، روش و هدف نهايي آن سبب سردرگمي و در نتيجه برخي ناسازگاري ها در فلسفه استعلايي هوسرل شده است. هوسرل با توسل به اپوخه، فعليت و وجود اشيا را ناديده گرفت و با اعمال روش تقليل پديدارشناختي به مطلق بودن حوزه آگاهي و اگوي استعلايي رسيد و در نهايت با طرح نظريه تقويم، معنا يا همان نوئما را جايگزين اعيان واقعي كرد. همين اقدامات سبب بي اعتبار شدن وجود واقعي شد و هدف اوليه هوسرلي را كه همان شناخت داده هاي عيني بود، مورد ترديد قرار داد. فلسفه متقني كه با چنين روشي به دست مي آيد، به ادراك دروني و حلولي محدود مي شود و راهي از پيش نمي برد. اينگاردن ضمن اشاره به مشكل دوري كه هوسرل در طرح روش تقليل در فلسفه استعلايي اش با آن مواجه مي شود، مدعي است كه نتايج هوسرل در تفكر استعلايي محصولِ صرف معرفت شناسي او نيست و در بسياري از موارد علاوه بر اين كه اين نتايج شبيه به گزاره هاي متافيزيكي جلوه مي نمايند، خود متخذ از نوعي مباني مضمر و پنهان متافيزيكي و وجود شناختي اند. (اعتقاد به وجود مستقل از شناخت).