مفهوم‌پردازي مدل بومي خط‌مشي‌گذاري مبتني بر شواهد در آموزش عالي ايران

هدف پژوهش حاضر، مفهوم پردازي مدل خط مشي گذاري مبتني بر شواهد است كه نوآوري آن در مقايسه با مطالعات پيشين، جامعيت، بومي بودن و اجرايي بودن آن است كه همزمان به اغلب مولفه هاي موثر در خط مشي گذاري مبتني بر شواهد در آموزش عالي توجه نموده است. اين پژوهش از لحاظ جهت گيري در پي مفهوم پردازي و با رويكرد كيفي و كدگذاري نظري است. به منظور گردآوري داده ها از مصاحبه هاي عميق و از روش نظريه داده بنياد استفاده شد. جامعه آماري، اعضاي كميسيون آموزش عالي مجلس، مديران ارشد، خبرگان، و كارشناسان، روسا و مديران دانشگاه هاي جامع وزارت علوم، تحقيقات و فناوري، و وزارت بهداشت، درمان، و آموزش پزشكي و خبرگان خط مشي گذاري آموزش عالي بودند كه با روش نمونه گيري گلوله برفي با ۲۰ نفر از افراد مصاحبه شد. جهت تحليل داده ها از فرايند كدگذاري استفاده شد و در نهايت، خلاصه اي از نتايج نشان داد؛ تنوع گروه هاي ذينفع و عدم وجود سازوكار موثر خط مشي گذاري براي يكپارچه سازي، از شرايط علي، ناهنجارهاي نهادينه فرهنگي و نگاه گزينشي خط مشي گذاران از شرايط مداخله گر نظام آموزش عالي ايران است كه از طريق ايجاد نظام پايش مبتني بر شواهد در فرايند خط مشي گذاري در نظام آموزش عالي منجر به تبديل ضعف ها و تهديدهاي موجود به فرصت هاي بالقوه مي شود.