كليدواژه :
در - جهان بودن ماهيت , وجود و موجود , ماهيت و در-جهان بودن , اتحاد
چكيده فارسي :
در ادبيات معاصر اختلاف نظري هست بر سر اينكه آيا از منظر صدرا ماهيت امري در-جهان است يا تنها در-ذهن است. اين نوشتار قصد دارد كه بر اساس متن‌هاي آثار صدرا شواهدي اقامه كند كه از منظر صدرا ماهيت امري در-جهان است. مهم‌ترين تعابير صدرا كه در ظاهر دلالت بر در-جهان نبودن ماهيت دارند، از اين قرار هستند: نخست اينكه ماهيت انتزاعي است؛ دوم اينكه ماهيت ذاتا معدوم است؛ و سوم اينكه ماهيت بر وجود حمل مي‌شود. براي نيل به هدف اين نوشتار، ابتدا استدلال خواهد شد كه اگر سياق سخن صدرا در نظر گرفته شود، متن‌هايي كه معمولا بر ضد در-جهان بودن ماهيت از منظر صدرا بدان‌ها استناد مي‌شوند، چنين اشعاري ندارند. علاوه بر اين، استدلال خواهد شد كه بنا بر شواهد متني وقتي همه‌ي متن‌هاي صدرا با هم در نظر گرفته شوند، تنها يك خوانش از صدرا ممكن است: صدرا به نحو يكنواختي ماهيت را امري در-جهان تلقي مي‌كند
چكيده لاتين :
In the contemporary literature on Mullasadra there is a controversy on his view on the reality of quiddity; on whether, according to his texts, quiddity is in-the-World or just in-the-Mind. This paper aims to argue that from Mullasadra’s viewpoint, it is in-the-World. Among Mullasadra’s expressions about quiddity, these are mostly supposed to be against quiddity’s being in-the-World: first that quiddity is abstract; second that quiddity, in itself, is non-existent; and third that quiddity is a predicate of existence. In order to show that from Mullasadra’s viewpoint, quiddity is in-the-World, I will argue, based on textual evidences, first that if the context is considered, those texts that normally are supposed to be counter-evidence for quiddity’s being in-the-World from Mullasadra’s viewpoint, are just apparently so; and second that if all relevant texts are examined, there is just one possible reading of Mullasadra’s view about the reality of quiddity: he constantly takes quiddity in-the-World.
