تشريح و نقد استدلال‌هاي الهياتي حامي طبيعت‌گرايي روش‌شناختي

A Critical Review of Theological Arguments in Defence of Methodological Naturalism

ناسازگاري طبيعت‌گرايي روش‌شناختي با باورهاي ديني همواره دستاويزي براي مخالفت دين‌داران با اين تز روش‌شناختي بوده ‌است. با اين حال برخي فلاسفه معتقدند اتفاقاً اين باورهاي ديني هستند كه ما را به سمت طبيعت‌گرايي روش‌شناختي هدايت مي‌كنند. ايشان از موضعي دين‌باورانه به دفاع از طبيعت‌گرايي روش‌شناختي برخاسته‌اند و با انگيزه‌هاي الهياتي، به نفع طبيعت‌گرايي روش‌شناختي استدلال كرده‌اند. در مقالۀ حاضر دو دسته شاخص از اين استدلال‌ها را تشريح و نقد مي‌كنيم. دستۀ اول استدلال‌هاي است كه بر اشكالات مرتبط با مسئله فعل مستقيم الهي متمركز شده‌اند و كنار گذاشتن طبيعت‌گرايي روش‌شناختي را منتهي به الهيات خداي رخنه‌پوش مي‌دانند كه به لحاظ ديني موضعي قابل قبول نيست. هدف دستۀ ديگر استدلال‌ها آن است كه نشان دهند محدوديت‌هاي روش علمي مانعي براي توصيف هويات فراطبيعي در علم است، زيرا اين هويات، متعالي‌تر از قوانين طبيعي هستند. پس از تشريح استدلال‌هاي الهياتي مدافع طبيعت‌گرايي روش‌شناختي، با آشكاركردن نقاط ضعف استدلال‌ها ناكارآمدي آن­ها نشان داده مي‌شود.

Inconsistency of methodological naturalism and religious beliefs has been the most important reason for theists to oppose methodological naturalism. But some philosophers defend methodological naturalism based on their theological dispositions. They believe that theological motivations can lead to a naturalistic methodology. In this paper we review and criticize two prominent types of these arguments and show their deficiencies: First we review arguments which concentrate on difficulties of “Divine Action” problem. According to them rejecting methodological naturalism leads to God of Gaps theology which is awkward and non-religious. Secondly we discuss arguments which aim to prove that supernatural entities could not be described via limited scientific method. The main claim of these arguments is that supernatural entities are too transcendent to be referred in a scientific theory.