نيكبختي و اندرنگري صورتِ زيبا در محاوره ميهماني (همگسارش) افلاطون

گفتار/ سخنراني ديوتيما در محاوره ميهماني (همگسارش) افلاطون از جمله مهمترين سخنان وي در آثارش است. نوشتار حاضر، بطور خاص، واپسين عبارات ديوتيما در اين سخنراني را مورد بررسي قرار ميدهد؛ عباراتي كه تمركزشان بر روي رابطه ميان نيكبختي و اندرنگري امر زيبا استوار است. ديوتيما ادعا ميكند كه وقتي فيلسوف يا عاشق (در اينجا عاشق سوفيا) به اوج قلة صعود خود رسيده و شروع به اندرنگري صورت زيبا ميكند، تنها در اينجاست كه اين اندرنگري صورت زيبا، براي وي فضيلت، نيكبختي و ناميرايي حقيقي را به ارمغان مي‌آورد. اما چگونه بايد اين ادعا را تفسير كرد؟ هدف نوشتار حاضر نشان دادن اين نكتة تفسيري است كه برداشت افلاطون از معناي اندرنگري صورت زيبا را ‌بايد در بستر برنامه‌يي اخلاقي، سياسي و در ارتباط با زندگي عملي يك شهروند دريافت و نه صرفاً در قالب برداشتي يكسره انتزاعي و نظري. در بخش نخست اين نوشتار، مسئلة مورد نظر با بررسي قسمتهاي گوناگون سخنان ديوتيما تقرير ميگردد و در بخش دوم، با توجه خاص به سخنراني آلكيبيادس نشان داده ميشود كه براي فهم برداشت افلاطون از مسئله ‌بايد به زواياي گوناگون اين سخنراني توجهي خاص مبذول داشت و نهايتاً در نتيجه‌گيري تفسير مؤلف بر اساس خوانشي كلي از محاوره ميهماني و بطور خاص شخصيت آلكيبيادس و سخنان وي، از واپسين عبارات ديوتيما ارائه ميگردد.